ဘုရားကုိ အထင္ေသးသူ

`နေမာ ေတ ပုရိသာဇညာ၊ နေမာ ေတ ပုရိသုတၱမ။
သဗၺညဴသိ မဟာ၀ီရ၊ ေလာကေဇေ႒ နရာသဘ။´
`ေယာက်္ားအာဇာနည္ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားအား၊ အ႐ွင္ဘုရားအား ႐ွိခိုးပါ ၏။ ေယာက်္ားျမတ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အ႐ွင္ဘုရားအား ႐ွိခိုးပါ၏၊ လံု႔လႀကီး ေတာ္မူေသာ၊ ေလာက၏ အႀကီးအမွဴးျဖစ္ေတာ္မူေသာ၊ လူတုိ႔ထက္ ျမတ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အ႐ွင္ဘုရားသည္ တရားအလံုးစံုကို သိေတာ္မူပါေပ၏။´
စာေရးသူသည္ အထက္ပါ အပါဒါန္ပါဠိေတာ္လာ ဂါထာကေလးကို မွတ္စုထုတ္ေနခုိက္ လႈိင္သာယာမွ မိတ္ေဆြဦးပဥၨင္းတစ္ပါး ေရာက္လာသည္။ စကားစျမည္ ေျပာဆိုၾကရင္း မုိးျပာ ဂိုဏ္း အေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။
`ဦးဇင္း၊ မုိးျပာဂုိဏ္းက စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ မိမိရတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆုိတာ ၀ိဇၨာ သံုးပါးပဲလုိ႔ ဘုရားေဟာထားတာ ႐ွိတယ္။ ေကာသလမင္းႀကီးကုိ သဗၺညဳတဉာဏ္ရတဲ့ အေၾကာင္း ၀န္ခံထားတာလဲ ႐ွိတယ္လုိ႔ ဆုိၾကတယ္တဲ့။
`တကယ္လုိ႔ မိမိရတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆုိတာ ၀ိဇၨာသံုးပါးကုိ ဆုိလာတာပါလုိ႔ ဘုရား ေဟာခဲ့တာမွန္ရင္ သူ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရပါတယ္၊ အကုန္သိပါတယ္လုိ႔ ၀န္ခံတယ္ဆုိတာ မွားရမယ္တဲ့။ တစ္ခုမွန္ရင္ တစ္ခုမွားရမယ္ေပါ့ ကိုယ္ေတာ္ရာ။
`ဘုရားဆုိတာ မႂကြား၀ါတတ္သူမုိ႔လုိ႔ မိမိရတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆုိတာ ၀ိဇၨာသံုးပါးပါပဲ ဆိုတဲ့စကားသာ ဘုရားေဟာ အစစ္ျဖစ္သင့္ပါတယ္-တဲ့။
`ေနာက္ၿပီး နိဗၺာန္ဟာ အနတၱဆုိလုိ႔႐ွိရင္ နိဗၺာန္ဟာ အႏွစ္သာရ ဘာမွမ႐ွိဘူးဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ေရာက္ပါတယ္တဲ့။ နိဗၺာန္ဟာ အတၱပါတဲ့။ ဦးဇင္း အဲဒီျပႆနာေတြ ေျဖ႐ွင္းဖူးတယ္ လုိ႔ၾကားပါတယ္။ လုပ္ပါအံုး၊ လင္းစမ္းပါအံုး´
`ကိုယ္ေတာ္လဲ စာၾကည့္ႏုိင္သားပဲ။ ကုိယ့္ဟာကို ပါဠိေတာ္႐ွာဖတ္ၿပီး ႏႈိင္းယွဥ္ ေလ့လာၾကည့္ေပါ့´
`ဟာ ဦးဇင္းကလဲ အဲဒီလို အေျဖ႐ွာရတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္လို႔ လာေမးတာေပါ့´
`ကုိယ္ေတာ္တုိ႔က အဲဒါေတြ ခြက်တာပဲ။ ကုိယ္ေတာ့္ကို အဲဒီလိုမ်ိဳး ဒကာ-ဒကာမ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမးပါၿပီတဲ့၊ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ´
`အဲဒီအခါက်ေတာ့ ေနာက္မွ စာၾကည့္ၿပီး ေျပာပါမယ္လုိ႔ လုပ္ရမွာေပါ့´
`ကဲကဲ-ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေစ်းကိုင္လိုက္တာလုိ႔ ကိုယ္ေတာ္မေျပာခင္ ႐ွင္းျပပါ့မယ္။ ေနအံုး၊ တပည့္ေတာ္ ေဆာင္းပါးေရးတုန္းက ပရင့္ထုတ္ထားတဲ့ စာ႐ြက္ေတြ ႐ွိတယ္။ သေဘာတူရာ ဖုိင္တဲြၿပီးသိမ္းထားတယ္ အဲဒါဖတ္ၾကည့္ရင္ ႐ွင္းသြားလိမ့္မယ္´
`အဲဒီေခတ္က ဗုဒၶေကာလာဟလအရ ဘုရားျဖစ္ခ်င္သူေတြ အိႏၵိယတစ္၀ိုက္မွာ ဘယ္ ေလာက္မ်ားမယ္၊ ဘုရားရဲ႕ သာ၀ကရင္း ျဖစ္ခ်င္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမယ္ ဆုိတာ မွန္း ၾကည့္လိုက္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဘုရားမပြင့္ခင္ ဘုရားလုိ၀န္ခံတဲ့သူ ေျခာက္ေယာက္႐ွိေနၿပီ။ သူတုိ႔ကို ယံုၾကည္လို႔ ဆည္းကပ္တဲ့သူေတြ ႐ွိသလို၊ ေလ့လာေနတဲ့သူေတြလဲ ႐ွိတယ္။ မဟာပု ရိသလကၡဏာက်မ္းအရ ဘုရားတစ္ဆူရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ေတြကိုလဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက သိေနၾကလိမ့္မယ္။
`ဘုရားအမည္ခံ တိတၱိဆရာႀကီး ေျခာက္ေယာက္ထဲမွာ နိဂဏၭနာဋပုတၱရဲ႕ ၀ါဒဟာ အခုခ်ိန္ထိေတာင္ သက္တမ္း႐ွည္ၿပီး အိမ္ႏၵိယမွာ ဂ်ိန္းဘာသာ-ဂ်ိန္း၀ါဒဆိုၿပီး တည္႐ွိဆဲ ကုိး ကြယ္ဆဲပဲ။ မဟာ၀ီဒလုိ႔လဲေခၚတဲ့ အဲဒီ နိဂဏၭနာဋပုတၱဟာ အသက္ ၃၀-မွာ ေတာထြက္၊ ၁၂-ႏွစ္တုိင္တုိင္ တပအက်င့္ေတြကို က်င့္ၿပီး ၄၂-ႏွစ္မွာ သူ႔ကိုသူ ဘုရားျဖစ္ၿပီလုိ႔ ေၾကညာသ တဲ့။ သူ႔ရဲ႕၀ါဒက ဘုရားေဟာတဲ့ သဗၺပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိ၀ါဒပါပဲ။
`သူက သူ႔ကိုသူ ဘုရားလုိ႔ ၀န္ခံထားတဲ့အခါမွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ႂကြားပံုကုိ ဒီသုတ္ မွာၾကည့္-
`ဥဒါယီ၊ သုိ႔ျဖစ္မူ ငါ တရားေဟာရမည့္ အေၾကာင္းကုိ သင္ စ၍ ေျပာေလာ့´ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အ႐ွင္ဘုရား၊ ယခင္ယခင္ေန႔တုိ႔ိက`အလံုးစံုကို သိ၏၊ အလံုးစံုကုိ ျမင္၏၊ ငါသြားေန သည္ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ အိပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ႏိုးၾကားေနသည္ျဖစ္ေစ အၿမဲမျပတ္ ဉာဏ္အျမင္သည္ ေ႐ွး႐ႈထင္၏´ ဟု အႂကြင္းမဲ့ဉာဏ္အျမင္ကုိ ၀န္ခံေသာသူ႐ွိ၏။
`ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ အကၽြႏ္ုပ္က ေ႐ွးအဖို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျပႆနာမ်ားကုိ ေမးသည္ ႐ွိေသာ္ အေၾကာင္းတစ္ပါးျဖင့္ အၾကာင္းတစ္ပါးကုိ ဖံုးလႊမ္း၏၊ အပသုိ႔ စကားကုိ ေရာက္ေစ၏၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ ႏွလံုးမသာယာျခင္းကိုလည္း ထင္စြာျပဳ၏။
`ထိုအကၽြႏ္ုပ္အား ျမတ္စြာဘုရားကိုသာလွ်င္ အေၾကာင္းျပဳ၍ `ေဩာ္…ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေသာျမတ္စြာဘုရား၊ ဪ... ေကာင္းေသာစကားကို ဆုိေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာ ဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားတို႔ကို ေကာင္းစြာ ကၽြမ္းက်င္ေတာ္မူ၏´ ဟု ေအာက္ေမ့ မိပါ၏။´
`ဥဒါယီ၊ (ပ) ထိုသူသည္ မည္သူနည္း´
`အ႐ွင္ဘုရား၊ နာဋ၏သား နိဂဏၭပါတည္း´ဟု (ေလွ်ာက္၏)။ (မဇၩိမပဏၰာသ၊ စူဠသ ကုလုဒါယိသုတ္)
`အဂုၤတၱိဳရ္၊ န၀ကနိပါတ္၊ ေလာကာယတိကသုတ္အရ သူမွ အဲဒီလုိ၀န္ခံတာ မဟုတ္ ဘူး။ ပူရဏ ကႆပလဲ အဲဒီလုိ ၀န္ခံတာပဲဗ်။ နိဂဏၭက လည္တယ္။ ျပႆနာကုိ တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ ဟာကြက္မ႐ွိေအာင္ ျပင္ဆင္တတ္တယ္။ သူက အကုန္သိတယ္။ အကုန္ သိ႐ံုမကဘူး အၿမဲတမ္းလဲ သိေနတယ္လို႔ ၀န္ခံတယ္။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလ လူတစ္ေယာက္မွ မ႐ွိတဲ့အိမ္ကုိ ဆြမ္းခံမိတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ လူမ ႐ွိမွန္း အစကတဲက မသိဘူးလားလုိ႔ ေမးတဲ့အခါ လူမ႐ွိမွန္း သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကံတရားက လူ႐ွိ႐ွိ မ႐ွိ႐ွိ ဒီအိမ္ကို သြားရမယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ အၾကာင္းျပတယ္။ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။
`သႏၵက၊ ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာဆရာသည္ အလံုးစံုကို သိ၏၊ အလံုးစံုကိုျမင္၏။ `ငါသြားေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ႏုိးၾကားေနသည္ျဖစ္ေစ အၿမဲမျပတ္ ဉာဏ္အျမင္သည္ ေ႐ွး႐ႈထင္၏´ ဟု အႂကြင္းမဲ့ ဉာဏ္အျမင္ကုိ ၀န္ခံ၏။
ထိုဆရာသည္ ဆိတ္သုဥ္းေသာ အိမ္သုိ႔လည္း ၀င္၏၊ ဆြမ္းလည္းမရ ေခြးလည္း ကိုက္၏၊ ၾကမ္းေသာဆင္ႏွင့္လည္း ေတြ႕ဆံု၏၊ (ပ) လမ္းခရီးကိုလည္းေကာင္း ေမး၏။
`ထိုဆရာသည္ `ဤအမႈသည္ အသုိ႔ပါနည္း´ ဟု ေမးသည္႐ွိေသာ္ ဆိတ္သုဥ္းေသာ အိမ္ကို ငါ ၀င္သင့္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၀င္၏။ ဆြမ္းကိုလည္း မရသင့္၊ ထို႔ေၾကာင့္ မရခဲ့။
`ေခြးသည္ ကိုက္သင့္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုက္၏၊ ၾကမ္းေသာဆင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုသင့္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႔ဆံု၏၊ ၾကမ္းေသာ ျမင္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသင့္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႔ဆံု၏၊ ၾကမ္ေသာႏြား ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုသင့္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြ႔ဆံု၏။
`မိန္းမ၏လည္းေကာင္း၊ ေယာက်္ား၏လည္းေကာင္း၊ အမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အႏြယ္ ကိုလည္းေကာင္း ေမးသင့္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေမး၏။ ႐ြာ၏လည္းေကာင္း၊ နိဂံုး၏လည္းေကာင္း၊ အမည္ကိုလည္းေကာင္း၊ လမ္းခရီးကိုလည္းေကာင္း ေမးသင့္၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေမး၏´ဟု (ေျဖဆုိ၏)။ (မဇၩိမ ပဏၰာသ၊ သႏၵကသုတ္)
`နိဂဏၭရဲ႕ အေျဖက မပုိင္ဘူးလား။ အဲဒီလိုအရာရာကို ေ႐ွးကံခ်ည္းပဲ လႊဲခ်တတ္တဲ့ နိဂဏၭေတြကို ဘုရားက ဒီလုိမိန္႔ဖူးတယ္။
`ရဟန္းတို႔၊ အကယ္၍ သတၱ၀ါတုိ႔သည္ ေ႐ွးကံေၾကာင့္ ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရကုန္ သည္ျဖစ္အံ့၊ ရဟန္းတုိ႔ နိဂဏၭတို႔သည္ ယခုဘ၀၌ ဤသို႔သေဘာ႐ွိေသာ ဆင္းရဲျပင္းထန္ အခံ ခက္ေသာ ေ၀ဒနာတုိ႔ကို ခံစားရကုန္ေသာၾကာင့္ မခၽြတ္ဧကန္ ေ႐ွးက မေကာင္းမႈကံကို ျပဳခဲ့သူ တို႔ ျဖစ္ကုန္၏´ (မ၊ ၃၊ ေဒ၀ဒဟသုတ္)
`ဘုရား႐ွင္က သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ၀န္ခံတယ္ဆိုတဲ့သုတ္က ဘယ္သုတ္လဲ´
`ဒဟရသုတ္ေလ၊ ဒီမွာၾကည့္။ မေသနဒီေကာသလမင္းသည္ `အ႐ွင္ေဂါတမသည္ လည္း အတုမ႐ွိေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ထိုးထြင္း၍သိ၏´ ဟူ၍ ၀န္ခံသေလာဟု ျမတ္စြာ ဘုရားအား ေလွ်ာက္၏။
`မင္းႀကီး၊ `အတုမ႐ွိေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ထိုးထြင္း၍သိ၏´ဟူေသာ စကားကုိ ေကာင္းစြာဆိုလိုသူသည္ ငါ့ကိုသာလွ်င္ (ရည္ၫႊန္း၍) ဆုိသည္ ျဖစ္ရာ၏။ မင္းႀကီး၊ မွန္၏။ ငါသည္ အတုမ႐ွိေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ကို ထိုးထြင္း၍သိ၏´ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ (ေကာသလ သံယုတ္၊ ဒဟရသုတ္)
`ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ သတိထားရမွာက သဗၺညဴ-ဆုိတာ သဗၺ-အကုန္။ ညဴ-သိတာ။ အကုန္သိတယ္လုိ႔သာ ၀န္ခံတာ။ ဘုရားက အိပ္ေနတဲ့အခါမွာျဖစ္ေစ၊ ႏိုးေနတဲ့အခါမွာျဖစ္ေစ ငါဘုရားအၿမဲမျပတ္သိေနတယ္လုိ႔ ၀န္မခံဘူး။ အဲဒီလို သိႏိုင္တာမ်ိဳးလဲ မ႐ွိဘူး။ ဆင္ျခင္ လိုက္ရင္ေတာ့ အကုန္သိႏုိင္တယ္၊ မသိေအာင္ ဘယ္အရာကမွ မတားဆီးႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ အနာ၀ရဏဉာဏ္လုိ႔လဲ ေခၚတယ္။ ၀စၧပရိဗုိဇ္ေမးတုန္းက ဘုရားက ဒီလုိ ေျဖတယ္။
`အ႐ွင္ဘုရား၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ အလံုးစံုကုိ ျမင္၏၊ ငါသြားေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ရပ္ေန သည္ျဖစ္ေစ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ႏုိးၾကားေနသည္ျဖစ္ေစ အၿမဲမျပတ္ ဉာဏ္အျမင္သည္ ေ႐ွး႐ႈထင္၏ဟု အႂကြင္းမဲ့ ဉာဏ္အျမင္ကုိ ၀န္ခံ၏ ဟူ၍ ၾကားဖူးပါ၏။
`အ႐ွင္ဘုရား၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ အလံုးစံုကုိ သိ၏၊ (ပ) အၿမဲမျပတ္ ဉာဏ္အျမင္ သည္ ေ႐ွး႐ႈထင္၏- ဟု အႂကြင္းမဲ့ဉာဏ္အျမင္ကို ၀န္ခံ၏ ဟူ၍ ေျပာဆုိေသာသူတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားအရ ေျပာဆုိသူမ်ား ျဖစ္ပါကုန္၏ေလာ´ (ပ) ဟု ေလွ်ာက္ထား၏။
`၀စၧ၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ အလံုးစံုကုိ သိ၏၊ (ပ) အၿမဲမျပတ္ ဉာဏ္အျမင္သည္ ေ႐ွး႐ႈ ထင္၏ဟု အႂကြင္းမဲ့ ဉာဏ္အျမင္ကို ၀န္ခံ၏ ဟူ၍ ေျပာဆုိသူတို႔သည္ ငါ၏ စကားအရ ေျပာဆုိသူတို႔ မဟုတ္ကုန္၊(ပ)´ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
`အ႐ွင္ဘုရား၊ ထိုသို႔မဟုတ္မူ အဘယ္သုိ႔ေျပာဆိုေသာ အကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ျမတ္စြာ ဘုရား၏ စကားအရ ေျပာဆုိသူမ်ား ျဖစ္ပါကုန္သနည္း၊ (ပ)´ဟု(ေလွ်ာက္၏)။
`၀စၧ၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ ၀ိဇၨာသံုးပါး႐ွိ၏ဟု ေျပာဆိုေသာ သူသည္ အမွန္အားျဖင့္ ငါ၏ စကားအရ ေျပာဆုိျခင္း ျဖစ္ရာ၏၊ ငါ့ကို မမွန္ေသာစကားျဖင့္လည္း မစြပ္စြဲရာ´ (မ၊ ျမန္၊ ၂၊ ေတ၀ိဇၨ၀စၧသုတ္)
ေတ၀ိဇၨသုတ္မွာ ဘုရားက အဲဒီလို အကုန္သိ-အၿမဲသိ ဆုိတာကို ပယ္လုိက္ေတာ့ လူထုထဲမွာ ေျပာစရာစကားတစ္မ်ိဳး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနမွာေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေကာသလမင္းႀကီးက ဘုရားကုိ ေလွ်ာက္ထားပံုၾကည့္-
ထိုအခါ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား`အ႐ွင္ဘုရား၊ `တရားအလံုးစံုကုိ သိေသာ၊ တရားအလံုးစံုကုိ ျမင္ေသာ၊ အႂကြင္းမဲ့ဉာဏ္ပညာ႐ွိ၏ဟု ၀န္ခံႏိုင္ေသာ သမဏသည္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼဏသည္ေသာ္လည္းေကာင္း မ႐ွိႏုိင္၊ ဤသို႔ ၀န္ခံႏိုင္ေသာ အၾကာင္းမ်ိဳးသည္ မ႐ွိႏုိင္´ ဟု ရဟန္းေဂါတမဆုိ၏ ဟူ၍ အကၽြႏ္ုပ္ ၾကားရပါ၏။
`အ႐ွင္ဘုရား တရားအလံုးစံုကုိသိေသာ၊ တရားအလံုးစံုကိုျမင္သာ အႂကြင္းမဲ့ဉာဏ္ အျမင္႐ွိ၏ဟု ၀န္ခံႏုိင္ေသာ သမဏသည္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼဏသည္ေသာ္ လည္းေကာင္း မ႐ွိႏုိင္၊ ဤသုိ႔ (၀န္ခံႏိုင္) ေသာ အၾကာင္းမ်ိဳးသည္ မ႐ွိႏုိင္´ဟု ရဟန္းေဂါတမသည္ ဆုိ၏ဟု ေျပာဆုိၾကေသာ သူတုိ႔သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ စကားအတုိင္း ေျပာဆုိၾကပါကုန္သေလာ၊ (ပ)´ ဟု ေလွ်ာက္၏။
`မင္းႀကီး၊ တရား,အလံုးစံုကုိ သိေသာ၊ တရားအလံုးစံုကုိ ျမင္ေသာ အႂကြင္းမဲ့ ဉာဏ္အျမင္႐ွိ၏ဟု ၀န္ခံႏိုင္ေသာ သမဏသည္ေသာလည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼဏသည္ေသာ္ လည္းေကာင္း မ႐ွိ၊ ဤသို႔ ၀န္ခံႏုိင္ေသာ အၾကာင္းမ်ိဳးသည္ မ႐ွိႏုိင္ဟု ႐ဟန္းေဂါတမဆုိ၏´ ဟု ေျပာဆိုၾကေသာ သူတို႔သည္ ငါ့စကားအတုိင္း ေျပာဆိုၾကသည္မဟုတ္ကုန္၊ ထိုသူတို႔ သည္ မဟုတ္မမွန္ေသာ အၾကာင္းအရာျဖင့္လည္း ငါ့ကုိစြပ္စြဲၾကကုန္၏´ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထိုအခါ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးသည္ ၀ိဋဋဴဘစ္စစ္သူႀကီးကို ေခၚ၍ `စစ္သူႀကီး၊ အဘယ္သူသည္ ဤစကားကုိ နန္းေတာ္အတြင္း၌ ေျပာၾကားလာပါသနည္း´ဟု ေမးျမန္း၏။
`မင္းႀကီး၊ အကာသအႏြယ္ျဖစ္ေသာ သဥၨယပုဏၰားသည္ ေျပာၾကားပါ၏´ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ထိုအခါ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးသည္ တစ္ေယာက္ေသာ မင္းခ်င္းကို ေခၚ၍ `အေမာင္ေယာက်္ား၊ အသင္လာခဲ့ေလာ့။ ငါ၏စကားျဖင့္ အကာသအႏြယ္ ျဖစ္ေသာ သဥၨယ ပုဏၰားကုိ `အ႐ွင္၊ သင့္ကို ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးသည္ ေခၚ၏´ ဟု ဆုိ၍ ေခၚေခ်ေလာ့´ ဟု မိန္႔၏။
`အ႐ွင္မင္းျမတ္၊ ေကာင္းပါၿပီ´ ဟူ၍ သာလွ်င္ ထိုမင္းခ်င္းသည္ ပေသနဒီေကာသလ မင္းႀကီးအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထား၍ အာကာသအႏြယ္ျဖစ္ေသာ သဥၨယပုဏၰား႐ွိရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကာ `အ႐ွင္၊ သင့္အား ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီး ေခၚ၏´ ဟု ေျပာၾကားေလ၏။
ထိုအခါ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား `အ႐ွင္ဘုရား၊ ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ရည္ၫႊန္း၍ ေဟာေတာ္မူေသာစကားသည္ ႐ွိတန္ရာ၏၊ ထိုစကား ကုိပင္ လူအမ်ားက တစ္မ်ိဳးတစ္မည္အားျဖင့္ သိမွတ္ေနရာပါ၏။ အ႐င္ဘုရား၊ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ စကားမ်ိဳးကို ျမတ္စြာဘုရား ဆုိဖူး၏ဟု မွတ္မိပါသေလာ´ ဟု ေလွ်ာက္၏။
`မင္းႀကီး၊ တစ္ႀကိမ္တဲျဖင့္သာလွ်င္ အလံုးစံကုိ သိႏိုင္ေသာ အလံုးစံုကို ျမင္ႏိုင္ေသာ သမဏသည္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼဏသည္ေသာ္လည္းေကာင္း မ႐ွိ။ ဤသုိ႔ (သိႏိုင္ ျမင္ႏုိင္) ေသာ အေၾကာင္းမ်ိဳးသည္ မ႐ွိႏုိင္၊ ဤသို႔ စကားေျပာဖူးသည္ကို ငါမွတ္မိ၏´ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
`အ႐ွင္ဘုရား၊ တစ္ႀကိမ္တဲျဖင့္သာလွ်င္ အလံုးစံုကုိ သိႏိုင္ေသာ အလံုးစံုကုိ ျမင္ႏိုင္ ေသာ သမဏသည္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျဗဟၼဏသည္ေသာ္လည္းေကာင္း မ႐ွိ၊ ဤသို႔ သိႏိုင္-ျမင္ႏိုင္ေသာ အၾကာင္းမ်ိဳးသည္ အၾကာင္းမွန္ သေဘာကုိ မိန္႔ဆိုေတာ္မူေပ၏။ အ႐ွင္ဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အေၾကာင္းခိုင္လံုေသာ သေဘာကုိ မိန္႔ဆိုေတာ္မူေပ၏´။ (မ၊ ျမန္၊ ၂၊ ကဏၰတတၳလသုတ္)
`ကဲ-ဒီသုတ္အရ ျမတ္စြာဘုရားက အကုန္သိတယ္ဆိုတာကုိ မပယ္ဘူး။ တစ္ႀကိမ္ထဲ နဲ႔အကုန္သိတာ၊ အၿမဲသိေနတာကိုသာ ပယ္တယ္ဆိုတာ ထင္႐ွားသြားၿပီေပါ့။ ကထာ၀တၳဳ က်မ္းက အေမးအေျဖကေလး ဆက္ၾကည့္ပါအံုး´
သက၀ါဒီ။ ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အားအစြမ္းသည္ တပည့္ `သာ၀က´ တို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံ ပါသေလာ။
ပရ၀ါဒီ။ ။ ဪ... ဆက္ဆံပါ၏။
သက၀ါဒီ။ ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မာရ္ငါးပါးတုိ႔ကို ေအာင္ျမင္ပါသေလာ လူနတ္တို႔ကို ဆံုးမတတ္ပါသေလာ မေဖာက္မျပန္ ကုိယ္တိုင္ (သိဖြယ္တရားတုိ႔ကို) သိပါသေလာ၊ အလံုးစံကုိ ျမင္ပါသေလာ၊ တရားေၾကာင့္ (လူနတ္တုိ႔၏) အ႐ွင္သခင္ ျဖစ္ပါသေလာ၊ တရားေၾကာင့္ (လူနတ္တို႔၏) ကုိကြယ္ရာ ျဖစ္ပါသေလာ။
ပရ၀ါဒီ။ ။ ဪ... ဟုတ္ပါ၏။
သက၀ါဒီ။ ။ တပည့္ `သာ၀က´ သည္လည္း မာရ္ငါးပါးတို႔ကို ေအာင္ျမင္ပါသေလာ၊ လူနတ္တို႔ကို ဆံုးမတတ္ပါသေလာ၊ မေဖာက္မျပန္ ကိုယ္တိုင္ (သိဖြယ္တရားတုိ႔ကို) သိပါသ ေလာ၊ အလံုးစံုကို သိပါသေလာ၊ အလံုးစံုကုိ ျမင္ပါသေလာ၊ တရားေၾကာင့္ (လူနတ္တုိ႔၏) အ႐ွင္သခင္ ျဖစ္ပါသေလာ၊ တရားေၾကာင့္ (လူနတ္တို႔၏) ကုိးကြယ္ရာ ျဖစ္ပါသေလာ။
ပရ၀ါဒီ။ ။ ဤသုိ႔ကား မဆုိသင့္ပါ။ ပ။ (ကထာ၀တၳဳပါဠိေတာ္၊ ဗလကထာ)
`သဗၺညဳတဉာဏ္အေၾကာင္းေတာ့ ႐ွင္းသြားပါၿပီ။ နိဗၺာန္ရဲ႕ အနတၱျဖစ္ပံုကေလး ဆက္႐ွင္းျပပါအံုး။ ကုိယ္ေတာ့္ရဲ႕ ျမတ္ပန္းရဂံုမွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲကအတုိင္း `သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ၊ သေဗၺ သခၤါရာ ဒုကၡာ-သခၤါရတရားအားလံုးဟာ အနိစၥ ဒုကၡ´လုိ႔ ေဟာထားၿပီး အနတၱျဖစ္တဲ့ တရားက်မွ သေဗၺ သခၤါရာလုိ႔ မေဟာဘဲ `သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ´လုိ႔ ေဟာေတာ္ မူတဲ့အတြက္ သခၤါရတရားအားလံုးသာ အနတၱျဖစ္တာ မဟုတ္ေသးဘူး။ အသခၤတျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္လဲ အနတၱျဖစ္တယ္။ အနတၱမည္တယ္။
`ေနာက္ၿပီး ပရိ၀ါပါဠိေတာ္မွာ လာတဲ့`နိဗၺာနေဥၥစ ပညတၱိ၊ အနတၱာဣတိ နိစၧယာ´ ဆိုတဲ့ ပါဠိအရ နိဗၺာန္ရဲ႕ ပညတ္ကို အနတၱလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ ဆိုတာေတြ တပည့္ေတာ္ ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ႐ွင္မုိးျပာ ေျပာသလို နိဗၺာန္ဟာ အနတၱဆုိေတာ့ နိဗၺာန္သည္ အႏွစ္သာရ မ႐ွိဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ ေရာက္မသြားဘူးလား´
ကိုယ္ေတာ့္လို လူေတြေၾကာင့္ မိစၧာဒိ႒ိသမားေတြ ေခါင္းေထာင္ေနသာ။ ကိုယ္ၾကားဖူး ေနက် အနက္ကေလးနဲ႔ အေပၚယံ အဓိပၸာယ္ကေလး ၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိ႔မရဘူးေလ။ ကိုယ္ေတာ္ဟာ တပည့္ေတာ္ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလးထဲက ေက်င္းဒကာမႀကီးလို ျဖစ္ေနၿပီ။
`ေတာ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ေက်ာင္းဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္က ဥပုသ္ေန႔ဆိုရင္ ေက်ာင္းလာ ဥပုသ္ေစာင့္လို႔ ပုတီးစိပ္တဲ့အခါ အနိစၥ- ဒုကၡ- အနတၱဆိုတာကို အက်ယ္ႀကီး ဆုိဆိုၿပီး စိပ္တာ တဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းကဆရာေတာ္က `ဒကာမႀကီး၊ ပုတီးစိပ္တဲ့အခါမွာ အနက္အ ဓိပၸာယ္ကုိပါ ထည့္ဆုိၿပီး စိပ္ရတယ္´ ဆုိေတာ့ `အနိစၥ၊ အၿမဲမ႐ွိ။ ဒုကၡ၊ ဆင္းရဲ၏။ အနတၱ၊ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိမပိုင္ ေက်ာင္းဒကာႀကီးသာ ပိုင္သည္´လို႔ စိပ္သတဲ့။ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ အဲဒီေက်ာင္း ဒကာမႀကီးရဲ႕ အနတၱ အနက္ေပးပံု ႀကိဳက္ရဲ႕လား´
`ဒီိလိုဆိုရင္ `သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ´ မွာ `အနတၱာ´ ကို ဘယ္လို အနက္ေပးရမွာလဲ´
`အနတၱဆိုတာ `န´ နဲ႔ `အတၱ´ ေပါင္းထားတာေလ။ ကိုယ္ေတာ္ အႀကီးတန္းတုန္းက က်က္ခဲ့တဲ့ အဘိဓာန္မွာ `အတၱ´ရဲ႕ အနက္ကို ဘယ္ႏွခ်က္ျပလဲ´
`မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကုိယ္တို႔ စိတ္တုိ႔ကို ေဟာတယ္ထင္တယ္´
`စိေတၱ ကာေယ သဘာေ၀ စ၊ ေသာ အတၱာ ပရမတၱနိ-ေလ။ သဒၵါဟာ (၁) စိတ္ (၂)ကိုယ္ (၃) သေဘာတရား၊ (၄) တိတၳိတို႔သည္ ႀကံဆအပ္ေသာ ပရမအတၱ-လုိ႔ အနက္ေလး မ်ိဳးကို ေဟာႏုိင္တယ္။ အဓိပၸာယ္ေလးမ်ိဳး ထြက္တယ္ေပါ့။
`ဥပမာ-အတၱသမၼာပဏိဓိမွာ အတၱသဒၵါက စိတ္ကိုေဟာတယ္။ အတၱသမၼာပဏိဓိ- စိတ္ကိုေကာင္းစြာ ထားျခင္းလို႔ အနက္ေပးရမွာေပါ့။
`တပည့္ေတာ္တို႔ က်က္ခဲ့ရတဲ့ ဘိကၡဳနီပါတိေမာက္မွာ - ယာ ပန ဘိကၡဳနီ အတၱာနံ ၀ဓိတြာ ၀ဓိတြာ ေရာေဒယ်၊ ပါစိတၱိယံ။ ယာ ပန ဘိကၡဳနီ အၾကင္ရဟန္းမသည္၊ အတၱာနံ ကုိယ္တုိင္။ ၀ဓိတြာ ၀ဓိတြာ၊ ထု၍ ထု၍။ ေရာေဒယ်၊ ငိုျငားအံ့။ ပါစိတၱိယံ၊ ပါစိတ္အာပတ္သင့္ ၏-ဆုိတဲ့ သိကၡာပုဒ္မွာ အတၱသဒၵါက ကိုယ္ကို ေဟာတယ္။
`ေနာက္ `အတၱဒီပါ ဘိကၡေ၀ ၀ိဟရထ ဘိကၡေ၀၊ ရဟန္းတို႔၊ အတၱဒီပါ၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္ျဖာေသာ္ ကုသုိလ္တရားတည္းဟူေသာ မွီခုိရာကၽြန္း ႐ွိကုန္သည္ျဖစ္၍။ ၀ိဟာရထ၊ ေနၾကကုန္ေလာ့။´ လဲဒီလုိ ပါဠိေတြမွာ အတၱသဒၵါက သေဘာတရားဆုိတဲ့ အနက္ကို ေဟာတယ္။
`ဒါေပမဲ့ နိႆယတို႔ ၊ ျမန္မာျပန္တုိ႔ ၾက့ည့္ရင္ေေတာ့ ေပး႐ိုးေပးစဥ္အတိုင္း အတၱ-ဆုိရင္ မိမိ၊ မိမိကိုယ္ ဒီလိုေတြပဲ ေတြ႔ရမယ္။ သို႔ေသာ္လဲ မိမိအရ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ကို၊ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိယ္ကို ေကာက္ရမယ္ဆိုတာ အ႒ကထာ၊ ဋီကာေတြ ၾကည့္ၾကည့္ေပါ့ ကုိယ္ေတာ္ရာ။
`ေနာင္ဆံုးအေရးႀကီးတဲ့အတၱ-သဒၵါရဲ႕အနက္က တိတၱိေတြ ေတြးေခၚႀကံဆခ်က္က ဥပမာ မ်က္စိက အဆင္းကို ျမင္တဲ့ေနရာမွာ မ်က္စိကလဲ႐ုပ္၊ အဆင္းကိုလဲ ႐ုပ္၊ ႐ုပ္႐ုပ္ခ်င္း မျမင္ႏုိင္ဘူး။ ကိုယ္ထဲမွာ ျမင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ အရာတစ္ခု ႐ွိရမယ္။ အဲဒီ ျမင္တဲ့အရာကို ေကာင္း-မေကာင္း ခံစားတာလဲ သူပဲျဖစ္ရမယ္-စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံစည္ၾကတာေပါ့ ကိုယ္ေတာ္ရာ။
`ေနာက္ ဘယ္လို ႀကံစည္ၾကသလဲဆုိေတာ့ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ အတၱကေလးေတြ ကိုယ္စီ႐ွိၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုမွာ အဲဒီအတၱကေလးေတြရဲ႕ ပင္မ ျဖဴစင္တဲ့ ပရမအတၱႀကီး ႐ွိရမယ္။ သတၱ၀ါကိုယ္စီမွာ ႐ွိၾကတဲ့ အတၱကေလးေတြဟာ မျဖဴစင္ေသးသမွ် သံသရာမွာ ၾကင္လယ္ၾကရမယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ ေကာင္းကင္ဘံုက ပရမအတၱႀကီးနဲ႔ ပူးေပါင္းခြင့္ရၿပီ ထာ၀ရခ်မ္းသာကို ခံစားရမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။
`တပည့္ေတာ္တို႔ ေထရ၀ါဒစာေပက ေျပာတဲ့နိဗၺာန္ဟာ အနတၱဆုိတဲ့ ေနရာမွာ အဲဒီအတၱကုိ အဓိက ပယ္ခ်င္တာ။ က်န္တဲ့ ကိုယ္-စိတ္စတဲ့ အတၱရဲ႕အနက္ေတြက သံသယ ျဖစ္စရာ သိပ္မ႐ွိဘူး။ ဗုဒၶဘာသာမွတစ္ပါး က်န္တဲ့ အျခားျခားေသာ ဘာသာႀကီးေတြရဲ႕ နိဗၺာန္ မွာက မပ်က္စီးႏိုင္ေတာ့တဲ့ အသက္- လိပ္ျပာ- ၀ိညာဥ္- အတၱဆိုတဲ့ ထာ၀ရနာမ္ဓာတ္႐ွိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာင္ မဟာယာနတို႔ ဇင္တို႔ရဲ႕ နိဗၺာန္က ထာ၀ရေပ်ာ္စံရာ ဌာနပဲ။ အတၱႏွင့္ မကင္းဘူး။
`အသာရကေ႒န အနတၱာ-အရ အႏွစ္မ႐ွိေသာေၾကာင့္ အနတၱ-ဆိုတဲ့ေနရာမွာလဲ အဲဒီ အတၱဆိုတဲ့ အႏွစ္မ႐ွိတာကို ေျပာတာ။ နိစၥသာရ-နိစၥ အႏွစ္၊ သုခသာရ-သုခအႏွစ္ေတြ ကေတာ့ ႐ွိတယ္ေပါ့´
`႐ွင္းပါၿပီ၊ ႐ွင္းပါၿပီ။ သာဓုပါဘုရား´
အ႐ွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)
္