ဘုရားလည္း ပ႒ာန္းရြတ္သည္ဆိုျခင္း

တခါက ရွင္ဥပဂုတ္ေဖါင္ မ႑ပ္တခု၌ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲက်င္းပရန္ ေလာ္စပီကာျဖင့္ အလႈခံပါ၏။
ထိုေပာာေျပာအလႈခံသူ ပုဂၢဳိလ္တဦးက ေလာ္စပီကာမွ ( လိုသည္ထက္ပိုေသာ ) က်ယ္ေလာင္မႈျဖင့္ ေပာာေျပာရာတြင္
'' ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ရွင္ႀကီးေဂါတမသည္ပင္ ပ႒ာန္းက်မ္းႀကီးကို ရြတ္ဖတ္လိုက္ေတာ့မွ ေရာင္ျဖည္ေတာ္ေျခာက္ျဖာ ကြန္႔ျမဴးခဲ႔ရပါသည္ ''ပာု ေပာာေျပာသံၾကားရပါ၏။

မွားေလစြတကား။

ဘုရားျမတ္စြာသည္ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကို အႏုလံု ၊ ပဋိလံု ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မရြတ္ဖတ္ပါ။ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္သည္လည္း ရြါတ္ဖတ္ရန္သက္သက္မပာုတ္ပါ။
ဆင္ျခင္သံုးသပ္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ သာသနာေတာ္သည္လည္း '' အရြတ္ '' သာသနာမပာုတ္ပါ။
ဆင္ျခင္က်င့္ႀကံပြားမ်ားရေသာ သာသနာျဖစ္ပါ၏ ။ ။

သုႏၵရ၀င္း (ေခ်ာင္းဦး)
ဓမၼရံသီ၊ ၂၀၀၂ ၊ ဧၿပီလ

Read more ...

ဘုရားကိုမွားသည္ပာု စြပ္စြဲျခင္း

တစ္ခါက အသင္းတစ္ခု၏ ေဆြးေႏြးပြဲ၌ အသင္းလူႀကီးတဦးက ေပာာေျပာေဆြးေႏြးရာတြင္
'' လူဆိုသည္မွာ အမွားႏွင့္မကင္းတတ္ၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လဲ အမွားႏွင့္မကင္းၾကပါ။
ဘုရားရွင္ေတာင္ အမွားလုပ္ခဲ႔တဲ႔ သာဓကရွိပါေသးတယ္။
ဘုရားရွင္သည္ မွားယြင္းေသာ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို ေျခာက္ႏွစ္တိုင္တိုင္ မွားယြင္းက်င့္ခဲ႔ေၾကာင္း ထင္ရွားပါတယ္ '' ပာု
အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေပာာေျပာေဆြးေႏြးပါ၏။

မွားေလစြတကား ။ ။

မွားယြင္းေသာ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို ဘုရားျမတ္စြာ မက်င့္ပါ။
ဘုရားမျဖစ္ေသးေသာ သိဒၶတၳသာလွ်င္ က်င့္ပါ၏။ သိဒၶတၳသည္ ဘုရားမပာုတ္ပါ။
ဘုရားသည္လည္း သိဒၶတၳမပာုတ္ပါ။ သိဒၶတၳသည္ ကိေလသာေခ်းညစ္ထည္း၏။
ဘုရားျမတ္စြာသည္ ကိေလသာကို ျမဴမႈန္မွ် ပင္မက်န္ေအာင္ စင္ၾကယ္ၿပီးျဖစ္ပါ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားျမတ္စြာသည္ မွားယြင္းမႈကို ျခြင္းခ်က္အားျဖင့္ပင္ မျပဳမက်င့္ေတာ့ပါ။
သတိထားေစခ်င္ပါသည္။

သုႏၵရ၀င္း(ေခ်ာင္းဦး)

Read more ...

ျဗာဟၼဏကမၼဝါဒႏွင့္ ဗုဒၡကမၼဝါဒ ျခားနားခ်က္

ျဗာဟၼဏကမၼဝါဒႏွင့္ ဗုဒၡကမၼဝါဒ ျခားနားခ်က္

စုဒိတက သခင္ျမတ္ဆိုင္က ''ယခုလက္ရွိ ဘာသာဆိုသည္မွာကား ဗုဒၶေဟာ ျဗာဟၼဏေဟာ ေဝဒေဟာ အေဟာသံုးမ်ိဳး စုေပါင္းကာ အားလံုး ပိဋကတ္တြင္ ပါဝင္ေနေသာ အဆိုအမိန္႔မ်ား ျဖစ္ပါသည္၊ သံသရာလည္ေစတတ္ေသာ တရားမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးေနပါသည္ ဘုရား၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာဟူေသာ အယူကို လက္မခံပါ''ဟူ၍ ေခ်ပေျဖရွင္းထားသည္၊ ျဗာဟၼဏေဟာ ေဝဒေဟာဟု စကား၂-လံုး ထပ္၍ ဆိုသျဖင့္ သခင္ျမတ္ဆိုင္သည္ ျဗာဟၼဏတို႔၏ (Vedic System) ေဝဒက်မ္းဂန္လာ သေဘာတရား အစီအစဥ္ကို နားမလည္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ ယင္း ေဝဒက်မ္းဂန္ အစီအစဥ္ဟူသည္မွာ-
(၁) ေဝဒသံုးပံု၊ တစ္နည္း ေလးပံု၊
(၂) ျဗာဟၼဏက်မ္း၊
(၃) အာရဏ်ကက်မ္း၊
(၄) ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္း -
ဟူ၍ အၾကမ္းစားအားျဖင့္ ေလးမ်ိဳးရွိသည္။

ေဝဒသံုးပံုဆိုသည္မွာ-
(၁) ရိဂ္ေဝဒ၊
(၂) ဆာမာန္ေဝဒ၊
(၃) ယဂ်ဳရ္ေဝဒ-
ဟူ၍ ျဖစ္သည္၊ ထိုတြင္ ရိဂ္ေဝဒသာ ပဓာနအက်ဆံုး ျဖစ္သည္၊ ယင္းရိဂ္ေဝဒတြင္ မီး, ေန, ဣႏၵ, ေသာမ, ဝ႐ုဏ, ပူရွန္ စေသာ နတ္ဘုရားမ်ား၏ တန္ခိုးအရွိန္အဝါကို ေဖာ္ျပခ်ီးက်ဴးျခင္း ဆုေတာင္းျခင္းမွ်သာ ပါရွိသည္၊ ဆာမာန္ေဝဒ ဟူသည္ ထိုရိဂ္ေဝဒထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ေရြးထုတ္၍ မီးပူေဇာ္ရာအခါ၌ ရြတ္ဆိုရမည့္ ဂါထာ မႏၲန္မ်ား ေပါင္းထည့္ စီစဥ္ထားေသာ က်မ္း ျဖစ္သည္၊ ယဂ်ဳရ္ေဝဒ ဟူသည္မွာ ယဇ္ပူေဇာ္မႈႏွင့္ စပ္ေသာ အစီအစဥ္, ယဇ္ပူေဇာ္ရမည့္ ယဇ္ပုေရာဟိတ္၏ ဂုဏ္အဂၤါ လကၡဏာ စသည္မ်ားကို အထူးေဖာ္ျပေသာက်မ္း ျဖစ္သည္၊ ေနာက္တိုးျဖစ္ေသာ အာထရ္ဗေဝဒဟူသည္မွာ ေရာဂါေဝဒနာလကၡဏာမ်ား ေဖာ္ျပျခင္း, ေဆးဝါးကုသျခင္း, အေဆာင္အဖြဲ႕မ်ား စီရင္ျခင္းစေသာ အတတ္ပညာမ်ား ထပ္မံျဖည့္စြက္လ်က္ အထက္ပါ ေဝဒသံုးပံုမွ ထိုက္သည့္အေလ်ာက္ ယူငင္သံုးစြဲလ်က္ စုစည္းစီစဥ္ထားေသာ က်မ္းမွ်သာ ျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုေဝဒသံုးပံု(ဝါ)ေလးပံုမွာ ဗုဒၶဝါဒထဲသို႔ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ပါဝင္လာစရာ မရွိေပ၊ အေၾကာင္းမူကား ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ေဝဒကို အလ်ဥ္းသင့္တိုင္း အႏွစ္သာရမရွိေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။

ျဗာဟၼဏက်မ္းဟူသည္မွာ ျဗဟၼာႀကီးကို အသက္သြင္း၍ ပဇာပတိ (=သတၱဝါတို႔၏သခင္), ဟိရညဂဗၻ(=ေရႊဥႀကီးထဲ၌ သေႏၶတည္လာေသာ တန္ခိုးရွင္), ဣႆရ(=အစိုးရသူ), ဝိနာယက(=သတၱဝါတို႔၏ အရွင္သခင္ ဦးေဆာင္ေရွ႕သြား) စေသာ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ေတြးေတာၾကံဆ၍ ရႏိုင္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္လ်က္ ကမၻာႀကီးကို ဖန္ဆင္းသူအေနျဖင့္ ေရးသား စီစဥ္ တီထြင္လာၾကေသာ က်မ္း ျဖစ္သည္၊ ေဝဒေခတ္တြင္ ကမၻာေလာကကို ဖန္ဆင္းသူဟူေသာ တန္ခိုးရွင္ မေပၚေသး၊ ယခု ျဗာဟၼဏက်မ္းကို စီရင္ေသာ ေခတ္က်မွ ဖန္ဆင္းသူ တန္ခိုးရွင္ဟူေသာ ဣႆရနိမၼာနေပၚလာသည္၊ ေဝဒႏၲက်မ္း၌ ေတြ႕ရေသာ ျဗဟၼန္ဟူေသာ Supreme Reality ေခၚ ပရမတတြ သေဘာကို ဤျဗာဟၼဏက်မ္း၌ နတ္ဘုရားအျဖစ္ ေတြ႕ရသည္၊ ဤျဗာဟၼဏေခတ္တြင္လည္း ဗုဒၶဓမၼတြင္ အက်ံဳးဝင္ႏိုင္ေလာက္စရာ မည္သည့္အခ်က္မွ် မပါရွိေပ၊ အေၾကာင္းမူကား ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ တိတၴာယတနသုတ္ (အံ၊ ၁၊ ၁၇၄) စေသာ သုတ္တို႔၌ ဖန္ဆင္းရွင္ဝါဒကို မိစၧာအယူဟု ႐ႈတ္ခ်ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။

အာရဏ်ကက်မ္း ဟူသည္ကား ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ား မေပၚမီ ေတာ၌ေန၍ မီးပူေဇာ္ေသာ ရေသ့တို႔၏ အေတြးအေခၚမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ သေဘာတရားေရးရာမ်ား စတင္ထုတ္ေဖာ္လာေသာ က်မ္း ျဖစ္သည္၊ ပထဝီ စေသာ ထူလသဘာဝ ႐ုပ္ၾကမ္းတရားမ်ား, စိတ္-မန စေသာ သိမ္ေမြ႕ေသာ သဘာဝတရားမ်ား, ေၾသာင္းဟုေခၚေသာ ျပဏဝ သေဘာတရားမ်ား ၃-မ်ိဳး ထုတ္ေဖာ္လာသည္၊ ထိုက်မ္းကို ေတာ၌ေနေသာ ရေသ့တို႔၏ လက္ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အာရဏ်ကက်မ္းဟု ေခၚသည္၊ ထိုက်မ္းပါ အေတြးအေခၚမ်ား၌ သိမ္ေမြ႕နက္နဲ ခက္ခဲေသာ အသိပညာမ်ား မပါလွေသး၊ ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ား၏ အေျခခံ အစပ်ိဳးေလာက္ႏွင့္ ဇာတိဝါဒ ကမၼဝါဒ စေသာ အခ်က္အလက္မွ်သာ ပါဝင္သည္၊ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေပၚ ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ားကိုစသည္ျဖင့္ အထက္ပါ ျဗာဟၼဏက်မ္း အာရဏ်ကက်မ္းတို႔မွ လမ္းစကို ယူ၍ ခ်ဲ႕ထြင္ျပဳျပင္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုအာရဏ်ကက်မ္းလာ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဝါဒသေဘာတရားမ်ားကား ထန္းလ်က္ခဲႏွင့္ င႐ုပ္သီးကဲ့သို႔ မႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အရသာကြာျခား၍ ေနေပသည္၊ ယင္းသို႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဓမၼ၌ ထိုက်မ္းလာ အဆိုအမိန္႔မ်ား ပါဝင္လိမ့္မည္ေလာဟု ေတြးေတာယံုမွားဖြယ္ပင္ မရွိေခ်။

ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းဟူသည္ကား ယင္း Vedic System ေလးမ်ိဳးတြင္ ေနာက္ပိုင္းအက်ဆံုး ျဖစ္၍ အေတြးအေခၚမ်ားလည္း အေတာ္အထက္တန္းက်၍ နက္နဲလာေပသည္၊ ဆရာအနီးသို႔ နီးကပ္စြာ ခ်ဥ္းကပ္ထိုင္ေန၍ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဆြးေႏြးသင္ၾကားရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားဟူေသာ အဓိပၸာယ္အားျဖင့္ ဥပနိသာဒ(ဝါ)ဥပနိသွ်ာဒ္ဟု ေခၚသည္။

သွ်ံကရာက်ာရယ၏ အဆိုအားျဖင့္

''အလံုးစံုေသာ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳတတ္ေသာ သံသရာကို ဖ်က္ဆီးတတ္ သံသရာ၏ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ အဝိဇၨာကို ေလ်ာ့ရဲေစတတ္ ျဗဟၼာ့ထံသို႔ ေရာက္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ဥပနိသာဒ မည္သတတ္''၊ ယင္း ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ားကို ယခုေခတ္ပညာရွင္မ်ား အသိအမွတ္ျပဳခ်က္အရ က်မ္းေပါင္း ၁၅ဝ-ခန္႔ရွိသည္ဟု သိရသည္၊ ယင္းတို႔တြင္ အခ်က္အလက္တင္ျပပံု ရွင္းလင္းျခင္း ေရွးက်ျခင္းဟူေသာ ႐ႈေထာင့္ျဖင့္ ဆယ့္ႏွစ္က်မ္း ဆယ့္သံုးက်မ္းခန္႔သာ ပညာရွင္မ်ား၏ ေလးစားျခင္းကို ခံရသည္၊ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ သဘာဝတၴပညာ ဒႆနဟူသမွ်တို႔၏ ေရေသာက္ျမစ္သဖြယ္ အထည္ကိုယ္အေနအားျဖင့္ တည္ရွိ၍ အတြင္းစိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေတြးေခၚမႈသမိုင္းတြင္ အိႏၵိယသားတို႔၏ လြန္စြာ အေရးေပးျခင္း ကမၻာ့ပညာရွိမ်ား ေလ့လာမွတ္သားျခင္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေတာ္အသင့္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာေပသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶဓမၼႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ေတာင္ပို႔ငယ္ႏွင့္ ဟိမဝႏၲာပမာ အကြာႀကီးကြာ၍ ေနသည္၊ ဗုဒၶဓမၼက်မ္းဂန္မ်ားထဲသို႔ ပါဝင္ေနသည္ဟု အရမ္းမဲ့စြပ္စြဲၾကေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံ သမိုင္းပညာရွင္တို႔ႏွင့္တကြ ယင္းတို႔၏ေနာက္လိုက္ ဦးဥကၠ႒ ဆရာတပည့္တို႔သည္ မည္သည့္အခ်က္သည္ ျဗာဟၼဏဝါဒ, မည္သည့္အခ်က္သည္ ဗုဒၶဝါဒဟူ၍ ခြဲေဝပိုင္းျခားတတ္ေသာ အသိဉာဏ္နည္းၾကသျဖင့္ မိမိတို႔ ဉာဏ္မမွီေသာ အခ်က္, မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ အခ်က္တို႔ကို ျဗာဟၼဏဝါဒဟု လက္ညိႇဳးထိုးကာ ပိဋကတ္ေတာ္မွ ျဖဳတ္ပယ္လိုၾက၏၊ ဥပမာ-ကမၼႆကတာႏွင့္ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိတို႔ကို သ႐ုပ္မကြဲျခင္း, အနတၱကို အေျခခံေသာ ဗုဒၶ၏ ကမၼဝါဒႏွင့္ အတၱကို အေျခခံေသာ ျဗာဟၼဏတို႔၏ ကမၼဝါဒလံုးေထြးေရာယွက္လ်က္ေနျခင္း, နတ္ျပည္ ငရဲျပည္ အသံခ်င္း အမည္ခ်င္းတူ႐ုံမွ်ျဖင့္ အနက္သေဘာ အႏွစ္သာရ မည္သို႔ ကြဲျပားသည္ကို ႏိႈက္နဲျခင္းမရွိဘဲ ၂-ခုလံုးကို တန္းတူညီတူထားကာ ဗုဒၶဓမၼထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘုရားေဟာ မဟုတ္ဟု ဆိုေနၾကေပသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေစာဒနာတင္လႊာ ၂၁ခ်က္တို႔တြင္ အက်ံဳးဝင္၍ ပါလာသမွ်ေသာ ထိုအဆိုမ်ားကို ဝိနစၧယဆရာေတာ္မ်ားက ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေျဖရွင္းလ်က္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးေတာ္မူၾကသည္။

ေဝဒက်မ္းလာ ကမၼဝါဒကို အနည္းငယ္ ထုတ္ျပဦးအံ့၊ ေဝဒေရွ႕ပိုင္း၌ နတ္တို႔ကို ေကာင္းေသာကံကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ သူ၊ ေကာင္းကံ-မေကာင္းကံကို ျမင္တတ္သူ၊ ကမၻာေလာကႀကီး၏ လုပ္ငန္းကိစၥဟူသမွ်၏ တည္ရာ၊ အမွန္တရား၏ လဲေလ်ာင္းရာ၊ ျပင္းထန္ေသာ အက်င့္ကို ေဆာင္ခဲ့သူ စသည္ျဖင့္ နတ္တို႔ကို ခ်ီးက်ဳးခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း၌ ႏွင့္ (ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ) တို႔ကို ခြဲျခား စဥ္းစားလာခဲ့ၾကသည္၊ ယခုဘဝမတိုင္မီ ေရွးကာလ၌ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကို ျပဳခဲ့ျခင္း, ယင္းေၾကာင့္ ယခုဘဝ၌ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း, ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ေရာက္ရာဘဝသစ္၌ ကံ၏အက်ိဳး ဖလကို ခံစားရျခင္း, သတၱဝါတို႔ကို ကံကသာ ဖန္တီးျခင္း, နတ္ျပည္ ေရာက္ေၾကာင္းလမ္း၊ ဘိုးဘြားႏွင့္ အတူတကြသြားေရာက္ေနထိုင္ေရးလမ္းေၾကာင္း စသည္မ်ားကို ဖန္တီးျခင္း, ယဇ္ပူေဇာ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳး, အစီအမံ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ --ေကာင္းမႈကို ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ျခင္း, ကမၻာေလာကႀကီး၌ ရွိရွိသမွ် အရာမ်ားကို သတၱဝါတို႔ကံက စီမံျခင္း, သတၱဝါတို႔ ခံရစံရသမွ်သည္ ေရွးကံေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရျခင္းဟူေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ဟိုမွာ သည္မွာ က်ဲျပန္႔ေနေသာ ေဝဒိက ကမၼဝါဒ အဆိုအမိန္႔မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ဤသေဘာတရားမ်ားကို စဥ္းစားေသာ္ ကမၼႆကတာႏွင့္ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳးလံုးပင္ ဤေဝဒိကကမၼ၌ ပါဝင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္၊ ေကာင္းကံေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး ရျခင္း မေကာင္းကံေၾကာင့္ မေကာင္းက်ိဳး ရျခင္းသည္ ေဝဒႏွင့္ ဗုဒၶဝါဒတူညီေသာ အေျခခံ ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္ ေဝဒသည္ ေကာင္းမႈအစီအမံကို ယဇ္ပူေဇာ္မႈ ဦးစားေပး၍ ဆိုသည္၊ ယင္းကို ေခၚသည္ ဗုဒၶဝါဒသည္ စိတ္ျဖဴစင္မႈ စိတ္ညစ္ညဴးမႈကို ပဓာနျပဳ၍ ျဖဴစင္ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္း, ေျပာဆိုျခင္း, ၾကံစည္ေတြးေတာျခင္းတို႔ကို ကုသိုလ္ကံဟုေခၚ၍ ေလာဘ ေဒါသတို႔ျဖင့္ ညစ္ႏြမ္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္း, ေျပာဆိုျခင္း, ၾကံစည္ ေတြးေတာျခင္းတို႔ကို အကုသိုလ္ကံဟု ဆိုသည္၊ ေဝဒိကကမၼဝါဒအလို သတၱဝါႏွင့္ ေလာကကို တန္ခိုးရွင္ ဖန္ဆင္းရွင္တို႔က သတၱဝါတို႔ကံအေလ်ာက္ ဖန္တီးသည္ဟု ဆိုသည္၊ ဗုဒၶဝါဒက ဗဟိဒၶေလာကႀကီးကို သတၱဝါတို႔၏ ကံႏွင့္တကြ ဥတုနိယာမ, ဗီဇနိယာမ, ဓမၼနိယာမအေၾကာင္းတို႔က ဖန္တီးသည္ဟု ၫႊန္ျပသည္၊ ေဝဒိကကမၼဝါဒအရ သတၱဝါတို႔ ခံစံရသမွ် ေရွးကံေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု ယူသည္၊ (ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိပင္ ျဖစ္၏) ဗုဒၶဝါဒကံအရ သတၱဝါတို႔ကို ေရွးကံကလည္းေကာင္း၊ ေရွးကံခ်ည္းသာ မဟုတ္မူ၍ ယခု ပစၥကၡ၌ မိမိလုပ္ေဆာင္မႈ ပစၥဳပၸန္ကံကလည္းေကာင္း၊ ကမၼနိယာမ စိတၱနိယာမ ဓမၼနိယာမတို႔ကလည္းေကာင္း ဖန္တီးသည္ဟု ယူသည္။

ယင္းသို႔ ေဝဒိကကမၼဝါဒႏွင့္ ဗုဒၶ၏ကမၼဝါဒတို႔၌ တူညီၾကသည့္အခ်က္က ဘယ္ဟာ, ကြဲျပားသည့္အခ်က္က ဘယ္သင္းဟူ၍ ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္မႈ မရွိၾကေသာေၾကာင့္ ဦးဥကၠ႒ႏွင့္ လက္က်န္တပည့္ေက်ာ္တို႔က ဟိႏၵဴျဗာဟၼဏဝါဒေတြ ပိဋကတ္စာေပထဲ ဝင္ေနသည္ဟု လွန္႔ကာ ပိဋကတ္ေတာ္ကို အခါမ်ားစြာ ပယ္မွားခဲ့ၾကေလသည္၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ မီးလုပ္ေကြၽးေသာ ဆံက်စ္ရေသ့, ကမၼဝါဒီ ပရဗိုဇ္တို႔ကို ရဟန္းျပဳခြင့္ ေပးေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ပယ္ေသာ Annihilationist ေခၚေသာ အေဟတုက, အကိရိယ, နတၴိကဝါဒီမ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္၊ အခ်ဳပ္မွာ ဗုဒၶသည္ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိကို ပယ္ေတာ္မူ၍ ယဇ္ပူေဇာ္မႈ မပါေသာ ကမၼဝါဒကို လက္ခံေတာ္မူသည္၊ ေဝဒိကကမၼဝါဒ၌ ဖန္ဆင္းမႈ ပါသည္၊ ယဇ္ပူေဇာ္မႈကို ဦးစားေပးသည္၊ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိ ပါသည္၊ ဤသို႔ေသာ ျခားနားခ်က္ကို သခင္ျမတ္ဆိုင္တို႔ မသိႏိုင္ရွာၾကေပ။

Read more ...

အာဏာစက္ ဓမၼစက္ဆိုတာ ဘာေတြကိုေခၚတာလဲ

ၤသုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဥွာက်မ္းမွ - http://www.thamameggin.blogspot.com/

ဒကာ။ ။ အာဏာစက္ပါမွ သာသနာေတာ္ကို ျပဳလို႔လြယ္ကူတယ္၊ ဓမၼစက္သက္သက္နဲ႔ဆိုရင္ သာသနာျပဳလို႔ခက္တယ္၊ တိုးတက္စည္ပင္မႈ မလ်င္ျမန္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေဟာေျပာေနၾကတာ အာဏာစက္နဲ႔ ဓမၼစက္တို႔ရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ရွင္းျပေပးပါဆရာေတာ္။
ဆရာ။ ။ (၁) ဓမၼစက္ ဆိုတာက ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔ရဲ႕ လက္သံုးေတာ္၊ တပည့္သာ၀ကတို႔ရဲ႕ ခံယူခ်က္ လက္သံုးေတာ္ျဖစ္တဲ့ ေမတၱာနဲ႔ ခႏၲီတရားမ်ား ျဖစ္တယ္။
သတၱ၀ါမ်ားအေပၚမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဓာတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ျပယ္ဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ က်ဴးလြန္ျပစ္မွားပေလေစ ရန္တံု႔ျပန္မႈ မျပဳဘူး၊ အျမဲသည္းခံေတာ္မူၾကတယ္။
အဲဒါ့ေၾကာင့္ ဓမၼစက္က သိမ္ေမြ႔တယ္၊ ႏူးညံ့တယ္၊ ခက္ခဲနက္နဲတယ္၊ သတၱ၀ါတိုင္း မေၾကာက္ၾကဘူး။
(၂) အာဏာစက္ ဆိုတာက ၾကမ္းတမ္းတယ္၊ ခက္ထန္တယ္၊ မလိုက္နာရင္ အျပစ္ဒဏ္နဲ႔ ထိခိုက္ေစတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အာဏာစက္ကို သတၱ၀ါတိုင္း ေၾကာက္ရြံ႕ လိုက္နာၾကတယ္။
အဲဒါ့ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ သာသနာကို ျပဳတဲ့ လုပ္ငန္းမွာ အာဏာစက္ လက္ကိုင္ရွိတဲ့ လူမင္း နတ္မင္းတို႔၏ အကူအညီကို ရယူကာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူၾကတာျဖစ္တယ္။

အာဏာစက္က ဘယ္မင္းလက္ထက္မွာ စတင္ေပၚလာတာလဲ

ဒကာ။ ။ ဓမၼစက္ကိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားသခင္၏ တရားေရေအး အျမိဳက္ေဆးဆိုတာ သိရပါျပီဆရာေတာ္၊ အာဏာစက္ ဆိုတာက ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလ ဘယ္မင္းလက္ထက္ေတာ္က ေပၚလာတာပါလဲ ဘုရား။
ဆရာ။ ။ အင္း…အာဏာစက္ဆိုတာက ျမတ္စြာဘုရားသခင္ တရားေဟာေတာ္မူဖို႔အတြက္ သဟမၸတိ ျဗဟၼာမင္းၾကီး ျမတ္ဘုရားထံ လာေရာက္ ေတာင္းပန္တဲ့ အခါတုန္းက သိၾကားမင္းကလည္း ျဗဟၼာမင္းၾကီးနဲ႔အတူ ပါလာတယ္။
အဲဒီအခါတုန္းက ျဗဟၼာမင္းၾကီးေရာ သိၾကားမင္းကပါ အရွင္ဘုရားတို႔ တရားေဟာေတာ္မူၾကပါ၊ အရွင္ဘုရားတို႔၏ တရားေသာ ဓမၼမ်ားကို မလိုက္ မနာ မေျဖ မၾကား ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ ျပဳလုပ္ေနသူမ်ားအား တပည့္ေတာ္က အာဏာစက္ျဖင့္ လိုက္နာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးပါမည္၊ အရွင္ျမတ္တို႔ဘက္က ဓမၼစက္ျဖင့္ ျပဳေတာ္မူၾကပါကုန္၊ တပည့္ေတာ္မ်ားဘက္က အာဏာစက္ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီေပးပါမည္လို႔ တာ၀န္ယူကာ ပဋိညာဥ္ျပဳခဲ့ၾကတာ ရွိတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အာဏာစက္ဟာ အဲဒီလက္ထက္အခါက စ တင္ ေပၚလာတာပဲ။
ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေသာ ဓမၼအေမးမ်ားကို မေျဖၾကားဘဲ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ လုပ္ေနတဲ့ သစၥက ပရိဗိုဇ္ၾကီးတို႔၊ အမၺ႒လုလင္တို႔ကို သိၾကားမင္းကိုယ္တိုင္ ဘီလူးၾကီးအသြင္ေဆာင္ကာ ဘုရားျမတ္၏အေမးစကားကို မေျဖၾကားဘဲေနလွ်င္ သင့္ဦးေခါင္းကို ခုနစ္စိတ္ ခြဲပစ္မည္ဟု ၾကိမ္း၀ါးကာ ကူညီေပးတာေပါ့။ ကဲ….ရွင္းရဲ႕လား။ လူမင္းျဖစ္တဲ့ အဇာတသတ္တို႔၊ အေသာကရာဇာတို႔လည္း အာဏာစက္နဲ႔ ကူညီၾကတယ္။
ဒကာ။ ။ ရွင္းလင္း ေက်နပ္လွပါတယ္ ဆရာေတာ္၊ သာဓကေတြကလည္း ေကာင္းျမတ္ လံုေလာက္လွပါတယ္ ဘုရား။

ၤသုေတသန သမၼာမဂၢဂၤပဥွာက်မ္းမွ - http://www.thamameggin.blogspot.com/ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

Read more ...

ဗုဒၶဝါဒ မ်က္ႏွာဖံုးျဖင့္ ရုပ္ဝါဒီသမားမ်ား

ကမၸႆ ကာရေကာ နတၴိ၊ ဝိပါကႆ စ ေဝဒေကာ။
သုဒၶဓမၼာ ပဝတၱႏၲိ၊ ဧေဝတံ သမၼဒႆနံ။ ဝိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာလာ ဂါထာကို ႐ုပ္ဝါဒႏွင့္ ညီေအာင္ လိုသလိုဆြဲယူထားၿပီး ''ျပဳလုပ္သူ ကာရကသည္ ႐ုပ္တံုး ႐ုပ္ခဲ၊ ခံစားသူေဝဒကလည္း ႐ုပ္သဘာဝပင္''ဟူေသာ ႐ုပ္တရားကို အတၱဟုယူရာေရာက္သျဖင့္ အတၱဒိ႒ိသာ ျဖစ္ရကား အဓမၼဝါဒသာ ျဖစ္ပါသည္ ဘုရား၊ ဟု ေစာဒကဆရာေတာ္မ်ားက ဦးဥကၠ႒သည္ ႐ုပ္ဝါဒီမ်ား ျဖစ္ပံုကို စြဲခ်က္တင္ထားၾကသည္။

ဗုဒၶဝါဒ နာမ္ရုပ္

နာမ္သေဘာတရားႏွင့္ ကင္း၍႐ုပ္ခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္း ခံစားျခင္း ျမင္ျခင္း ၾကားျခင္း စသည္ မည္သည့္အခါမွ် မျဖစ္ႏိုင္ေခ်၊ ႐ုပ္တရားသည္ အကန္းႏွင့္တူ၍ နာမ္တရားသည္ အက်ိဳးႏွင့္ တူသည္၊ အကန္းသည္ အက်ိဳးကို ထမ္းပိုး၍ လမ္းသြားေသာအခါ လမ္းေကာင္း လမ္းဆိုး အနိမ့္ အျမင့္ စသည္ကို အက်ိဳးက ျမင္၍ အက်ိဳး၏ လမ္းၫႊန္ခ်က္အတိုင္း အကန္းက လိုရာခရီးသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားရဘိသကဲ့သို႔ ႐ုပ္တရားသည္ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ ျပဳျခင္း ခံစားျခင္း စသည္ မျပဳတတ္မူ၍ နာမ္တရား၏ ေစစားခ်က္အရသာ ျပဳျခင္း ခံစားျခင္း စေသာ ကိစၥကို ၿပီးေစရသည္၊ ထုိ႔အတူပင္ နာမ္တရားခ်ည္း သက္သက္လည္း ျမင္ျခင္း ၾကားျခင္း သြားလာလႈပ္ရွားျခင္းကို မျပဳတတ္ဘဲ ႐ုပ္တရားကို မွီရမွသာ ယင္း ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္။

ယင္းသို႔ ႐ုပ္ႏွင့္ နာမ္တို႔ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ သူ႔သေဘာသူေဆာင္လ်က္ ျဖစ္ေပၚလာၾကရာတြင္ အျပင္အပမွ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္တတ္, ေစခိုင္းတတ္ေသာ အတၱဝိညာဥ္လည္း မရွိ၊ အတြင္းသို႔ ဝင္၍ ခံစားျခင္း ျပဳလုပ္ျခင္း စေသာ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္တတ္ေသာ မည္သည့္အတၱဝိညာဥ္မွ်လည္း မရွိေပ၊ ႐ုပ္တရား နာမ္တရား ပရမတ္အသား စင္စစ္သည္သာလွ်င္ မိမိ မိမိ၏ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္လ်က္ ျဖစ္ေပၚလာေစသည္၊


ထုိ႔ျပင္ ကမၼႆ ကာရေကာ နတၴိ-ဟူေသာ ပါဠိကို ဦးဥကၠ႒ ယူဆသည့္အတိုင္း သဒၵါနည္းက်က်၊ အနက္ေပးရသည္ရွိေသာ္ ကမၼႆ ကာရေကာ=ကံကို ျပဳတတ္ေသာ ကာရက ႐ုပ္တံုး႐ုပ္ခဲသည္၊ နတၴိ=မရွိ ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးဥကၠ႒လုပ္ပံုသည္ သဒၵါနည္း အနက္နည္းတို႔ျဖင့္ က်က်နန စစ္ေဆးလိုက္သည့္အခါတြင္ အႏွစ္သာရ ရွာမရ၊ ပိ႑တၴေကာက္၍ မရေသာသူ႐ူး၏ စကားကဲ့သို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရေပသည္။

႐ုပ္လည္းနာမ္၊ နာမ္လည္း ႐ုပ္ဟုဆိုရာ၌ စိစစ္သံုးသပ္ခ်က္

''႐ုပ္သည္ အေျခခံျဖစ္၍ ေဝဒနာ သညာ သခၤါရ ဝိညာဏ္တို႔သည္ ႐ုပ္ကို တည္ရာမွီရာထား၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးတရား (ဝါ)အခိုးသတၱိ (ဝါ)႐ုပ္၏ အဟုန္မွ်သာ ျဖစ္ေပသည္''ဟူေသာ ၃၁-ဘံုဝါဒ ဗုဒၶလက္မခံ စာအုပ္ ေရးသားသူ ဦးကိုကိုေလး၏ အဆိုသည္လည္းေကာင္း၊

''အလုပ္လုပ္ ဆိုတာ တကယ္ရွိတဲ့ ႐ုပ္ကို ေကာင္းေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾကရမွာ၊ စိတ္ကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔ မရဘူး''ဟူေသာ ဦးဥကၠ႒၏ အဆိုသည္လည္းေကာင္း၊

''အဆင့္ဆင့္ အကဲခတ္ ေလ့လာေသာအခါ ဤဘူတ႐ုပ္တို႔တြင္ ႐ုပ္ဟုလည္းေကာင္း၊ နာမ္ဟုလည္းေကာင္း စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အားလံုး ႐ုပ္သဘာဝ အေျခခံခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္'' ဟူေသာ ဗုဒၶဝိပႆနာ ပထမတြဲ၊ ႏွာ-၈၄၊ ၈၅ ၌ ေရးသားထားေသာ သခင္ျမတ္ဆိုင္၏ အဆိုသည္လည္းေကာင္း၊ ယင္းစာအုပ္ ႏွာ-၁၃ဝ ၌ ထပ္မံေဖာ္ျပေသာ-

''႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ ၂-ခုမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မကြဲေပ၊ ႐ုပ္လည္း နာမ္၊ နာမ္သည္ပင္ ႐ုပ္အျဖစ္ ဒြန္တြဲကာ အစဥ္ အတူ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္မွသာ ခ်က္ခ်င္း ျဖစ္သည္ကို ျဖစ္မွန္ သိသည္'' ဟူေသာ သခင္ျမတ္ဆိုင္၏ ဒုတိယအဆိုသည္လည္းေကာင္း ႐ုပ္ဝါဒကိုအေျခခံ၍ ဗုဒၶဓမၼကို ကျပက္ကေခ်ာ္ ေရးသားေျပာေဟာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္၊ ဤအနက္သေဘာမ်ိဳးကို မည္သည့္အခါမွ ဗုဒၶျမတ္စြာ မေဟာေပ၊ ဗုဒၶဝါဒ အတြင္းသို႔ ထိုသူတို႔၏ ႐ုပ္ဝါဒ သြတ္သြင္းလာျခင္းသာ ျဖစ္သည္၊ တစ္နည္းဆိုေသာ္ ဗုဒၶဝါဒ မ်က္ႏွာဖံုးတပ္၍ ႐ုပ္ဝါဒကို ျဖန္႔ျဖဴးေနျခင္းျဖင့္ ဗုဒၶသာသနာကိုပ်က္စီးေအာင္ အားထုတ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဤ ၂ဝ-ရာစုေခတ္၌ အသစ္အဆန္းလုပ္၍ ေရွ႕တန္းတင္ ေျပာဆိုေရးသားေနေသာ ဦးဥကၠ႒၏ အဆိုကို ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား မပြင့္မေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ ေပၚထြန္းေနေသာ ျဗာဟၼဏလူမ်ိဳး က်ာရ္ဗာက စေသာ ဆရာႀကီးတို႔၏ ႐ုပ္ဝါဒႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း တူညီေနပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရွိရသည္။

က်ာရ္ဗာက ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒ

က- ေျမ, ေရ, ေလ, မီး ဓာတ္ႀကီးေလးပါးသည္ အမွန္သေဘာေတြ ျဖစ္သည္၊

ခ- ဤဓာတ္ႀကီးေလးပါးတို႔၏ အစုအေပါင္းကို ကိုယ္ခႏၶာ၊ အာ႐ုံစိတ္၊ အာ႐ုံ ဟူ၍ ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကသည္။

ဂ- ယင္း ဓာတ္ႀကီးေလးပါးမွ စိတ္ဟူေသာ အသိသေဘာ ေပၚလာသည္။

ဃ- တေဆးစသည္မွ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ သတၱိ ေပၚလာသကဲ့သို႔ ယင္း ဓာတ္ႀကီးေလးပါးမွ ဝိညာဥ္ေပၚလာသည္၊ ဓာတ္ႀကီး ေလးပါးတို႔ကသာလွ်င္ စဥ္းစားေတြးေတာကုန္၏။

င- စိတ္ ဝိညာဥ္ျဖင့္ အထူးျပဳအပ္ေသာ ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးပင္ အတၱ(ဝါ)သတၱဝါျဖစ္သည္။

စ- ေရပြက္သည္ ေရ၏ အေပၚ၌ ႐ုတ္ခ်ည္းျမင္ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္သြားသကဲ့သို႔ ဇီဝသည္လည္း ႐ုတ္ခ်ည္းျမင္ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္သြားေလသည္။

ဆ- နိဗၺာန္(ဝါ)လြတ္ေျမာက္ျခင္းဟူသည္ ေသဆံုးကြယ္လြန္ျခင္းပင္တည္း။

ဇ- စီးပြား ဥစၥာႏွင့္ ကာမခ်မ္းသာသည္သာ သတၱဝါတို႔၏ လိုရင္အက်ိဳးျဖစ္သည္။ (တရားက်င့္ျခင္း, လြတ္ေျမာက္ျခင္း ဟူသည္ စင္စစ္ အနက္အဓိပၸာယ္မရွိေပ။)

စ်- ေလာကသားတို႔၏ လမ္းစဥ္ကိုသာ လိုက္ရမည္။ (ေလာကုတၱရာလမ္းေၾကာင္းဟူ၍ မရွိ။)

ည- တမလြန္ဘဝ၌ ရွိေသာ သတၱဝါဟူ၍ မရွိေသာေၾကာင့္ တမလြန္ေလာကဟူသည္လည္း မရွိေပ။

ဋ- မ်က္စိ, နား, ႏွာ, လွ်ာ, ကိုယ္တို႔ျဖင့္ ထိေတြ႕ခံစားအပ္ေသာ မ်က္ေတြ႕ လက္ေတြ႕သည္သာ ခိုင္လံုေသာ ပမာဏျဖစ္သည္ (မ်က္ေတြ႕, လက္ေတြ႕ မဟုတ္ေသာ အရာသည္ မခိုင္လံု၊ ပမာဏ မမည္။) (ေလာကာယတသုတ္ ေခၚ (ၿဗိဟတ္ဆပတိ) ေရးေသာသုတ္)

အထက္ပါသုတ္တြင္ (ခ) အမွတ္စကားအရ ပ, အာ, ဝါ, ေတ ဓာတ္ ၄-ပါးကိုပင္ ခႏၶာကိုယ္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ စ, သ, ဃ, ဇ, က ေခၚ ပသာဒ ၅-ပါး၊ ဆင္း, သံ, နံ, စား, ေတြ႕ အာ႐ုံ ၅-ပါးဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚသည္ဟုဆိုထားရာ ႐ုပ္သည္ နာမ္၊ နာမ္သည္ ႐ုပ္ဟု ဆိုေသာ လူေသလူျဖစ္ ဆရာတပည့္တို႔၏ ဝါဒႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းက်ေန၏။

ဦးဥကၠ႒ႏွင့္ သခင္ျမတ္ဆိုင္တို႔သည္ ေလႏွင့္ ေတေဇာ ေတြ႕လွ်င္ အား/အသက္ဟူ၍ ေပၚလာ၏ဟု ဆိုၾက၏၊ ဦးကိုကိုေလးက နာမ္သည္ ႐ုပ္၏အခိုးဟု ဆို၏၊ (ဃ)အမွတ္ျပ အထက္ပါသုတ္လာ အရက္မ်ိဳးေစ့မွ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ သတၱိ ေပၚလာသကဲ့သို႔ ဓာတ္၄-ပါးမွ ဝိညာဥ္ေပၚလာသည္ဟူေသာစကားႏွင့္ တစ္သားတည္း က်ေလေတာ့၏။

(ည)အမွတ္ျပ စကားအရ တမလြန္ဘဝ၌ရွိေသာ သတၱဝါဟူ၍ မရွိေသာေၾကာင့္ တမလြန္ေလာကဟူသည္လည္း မရွိေပဟူေသာ ေလာကာယတသုတ္အဆိုသည္ စုဒိတကတို႔၏ ပခက္ႏွင့္ ေခါင္းအၾကားသာ စဥ္းစား၍ အျခားဘာကိုမွ် မစဥ္းစားဟူေသာ အဆိုႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝဝဝ-ခန္႔ ျခားေသာ္လည္း မျပားမကြဲ တစ္သားတည္း ျဖစ္၍ေနသည္ကို ေတြ႕ၾကရ၏။

(ဋ)အမွတ္ျပ မ်က္ေတြ႕လက္ေတြ႕သာ ခိုင္လံုေသာ ပမာဏ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အဆိုႏွင့္ လူေသလူျဖစ္ ဦးဥကၠ႒၊ သူ၏တပည့္ သခင္ျမတ္ဆိုင္၊ သမၼာဒိ႒ိသုေတသနအဖြဲ႕သားမ်ား၏ လက္ေတြ႕မ်က္ေတြ႕ဝါဒသည္ ဧရာဝတီျမစ္ေရႏွင့္ ခ်င္းတြင္းျမစ္ေရကဲ့သို႔ တစ္သားတည္း ေရာေႏွာညီၫြတ္ ေလေတာ့၏။

ထုိ႔ျပင္ ဗုဒၶျမတ္စြာမေပၚမီ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝဝ-ေလာက္ ေစာ၍ ေပၚထြန္းခဲ့ေသာ အမည္မထင္ရွားသူ ေရးသည့္ ဆေႏၵာဂ်ဥပနိသွ်ဒ္၌ ဤသို႔ ဆို၏။

စားလိုက္ေသာ အစာသည္ သံုးမ်ိဳးကြဲ၍ ထြက္သည္၊ အၾကမ္းစားဓာတ္တစ္စုသည္ က်င္ႀကီး ျဖစ္သည္၊ အလတ္စား ဓာတ္တစ္စုသည္ အသားျဖစ္သည္၊ အႏုဆံုးျဖစ္ေသာ ဓာတ္တစ္စုသည္ကား စိတ္ဝိညာဥ္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။

(အဓ်ာယ ၆၊ က႑ ၅၊ အပိုဒ္ ၁)

ေသာက္လိုက္ေသာ ေရသည္ ၃-မ်ိဳးကြဲ၍ ထြက္သည္၊ အၾကမ္းစားဓာတ္တစ္စုသည္ က်င္ငယ္ ျဖစ္သည္၊ အလတ္စား ဓာတ္စုသည္ ေသြး ျဖစ္သည္၊ အႏုဆံုးျဖစ္ေသာ ဓာတ္တစ္စုသည္ကား အသက္ ျဖစ္ေပၚလာသည္။

(အဓ်ာယ ၆၊ က႑ ၅၊ အပိုဒ္ ၂)

႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒ

ထိုမွတပါး ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ကို ထပ္တူ ယူဆေသာ Vulgar materialism ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒ၏ သေဘာကို ရွင္းျပဦးမည္။
ဤဝါဒသည္ ဆယ့္ကိုးရာစု ဝန္းက်င္တြင္ ဂ်ာမနီျပည္၌ စတင္ ေခတ္စားလာေသာဝါဒ ျဖစ္သည္၊ လူဗစ္ဗ်ဴးခနဲ(Kari Vogt lud B chner)အမည္ရွိ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႏွင့္ ဂ်က္ေကာ့ေမာေလးေရွာ့(Jacou Molescholt)ဆိုသူ ဒတ္ခ်္အမ်ိဳးသားတို႔သည္ ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒီမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ သူတို႔ အဆိုကား တံေတြးအက်ိတ္မ်ားမွ တံေတြးယိုထြက္သလို အသည္းမွ သည္းေျခယိုထြက္သလို ဦးေႏွာက္မွ စိတ္ေခၚေသာ ႐ုပ္တစ္မ်ိဳး စိမ့္ထြက္ေနသည္ဟု ဆိုၾက၏၊ စိတ္အစဥ္သည္ ဦးေႏွာက္တြင္ ထင္ဟပ္ေသာ ႐ုပ္၏ အရိပ္အသြင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမင္ေကာင္းေသာ အရိပ္ မဟုတ္၊ ထိေတြ႕ရေကာင္းေသာ အရိပ္အသြင္မဟုတ္၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ယူ၍ မရေကာင္းေပ။

Brain is instrument of thinking or organ of thought, but it is mind or thinking itself.

''ဦးေႏွာက္သည္ ေတြးေခၚစဥ္းစားရန္ လက္နက္ကိရိယာ၊ တစ္နည္း- စဥ္းစားေတြးေတာသည့္ အဂၤါရပ္ျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္ ယင္းဦးေႏွာက္သည္ပင္ စိတ္(ဝါ)အေတြးအေခၚ ျဖစ္သည္''ဟူ၍ ဆိုေလသည္။

(ျမန္မာလုပ္သားေန႔စဥ္၊ ၁၅-၃-၆၈၊ ေမာင္ခ်စ္လႈိင္)

အထက္ပါ စိစစ္ခ်က္မ်ားအရ ႐ုပ္လည္း နာမ္၊ နာမ္လည္း ႐ုပ္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ ဦးကိုကိုေလး၊ ဦးဥကၠ႒၊ သခင္ျမတ္ဆိုင္တို႔ႏွင့္ သမၼာဒိ႒ိသုေတသီဆိုသူတို႔၏ ဝါဒသည္ ေလာကာယတသုတ္၌ ၿဗိဟတ္ဆပတိဆရာ ေရးသားထားေသာ ဗုဒၶမပြင့္ေပၚမီက ေပၚခဲ့ေသာ ေရွးေဟာင္းျဗာဟၼဏလူမ်ိဳး က်ာရ္ဗာကဝါဒႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း တူညီေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏၊ ထုိ႔ျပင္ေရွးေဟာင္းဆေႏၵာဂ် ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္း အဆိုႏွင့္လည္းေကာင္း၊ လူဒ္ဗစ္ဗ်ဴးခနဲႏွင့္ ဂ်က္ေကာ့ေမာေလးေရွာ့တို႔၏ ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒႏွင့္လည္းေကာင္း ခြၽတ္စြပ္တူေနသည္ကို ေတြ႕ၾကရေပသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ယေန႔ ေတာင္တြင္းႀကီး ဦးဥကၠ႒တို႔ ေရးသားေျပာေဟာေနေသာ ဝါဒသည္ ေရွးေဟာင္း ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း လယ္ျပင္ဆင္သြားသကဲ့သို႔ ထင္ရွားလွေပသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာင္တြင္းႀကီး ဦးဥကၠ႒၏ ဝါဒသည္ ႐ုပ္ဝါဒ၊ ဦးဥကၠ႒၏သည္ ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒီ၊ ဦးကိုကိုေလး၏ ဝါဒသည္ ႐ုပ္ဝါဒ၊ ဦးကိုကိုေလးသည္ ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒီတစ္ဦး၊ သခင္ျမတ္ဆိုင္၏ ဝါဒသည္ ႐ုပ္ဝါဒ၊ သခင္ျမတ္ဆိုင္သည္ ႐ုပ္ၾကမ္းဝါဒီတစ္ဦး၊ သမၼာဒိ႒ိသုေတသနအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဝါဒသည္ ႐ုပ္ဝါဒ၊ သမၼာဒိ႒ိသုေတသီ ဆိုသူတို႔သည္ ႐ုပ္ဝါဒီမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ခပ္ရွင္းရွင္း သိရွိမွတ္သားႏိုင္ၾကေပသည္၊ ဗုဒၶဟူေသာ စကားလံုး, သမၼာဒိ႒ိဟူေသာ စကားလံုးမ်ားကို အကာအကြယ္ယူၿပီး ႐ုပ္ဝါဒလက္နက္ျဖင့္ ဗုဒၶသာသနာကို အတြင္းကေန ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ဇာတ္႐ုပ္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ သာသနာေတာ္ႀကီး၏ ေနာင္ေရးကို ေမွ်ာ္ေတြး႐ႈငဲ့ၿပီး ေဖာ္ထုတ္စိစစ္လိုက္ရေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးဥကၠ႒ႏွင့္ တပည့္အသိုင္းအဝိုင္းတို႔၏ ႐ုပ္ဝါဒအျမင္ျဖင့္ လုပ္သမွ်သည္ ပရမတၴ အဘိဓမၼာသေဘာတရားႏွင့္ မညီၫြတ္ရကား အဓမၼဝါဒသာျဖစ္သည္ဟု အမွတ္(၂) သီးျခားဝိနည္းဓိုရ္ဆရာေတာ္မ်ား သံုးသပ္ေတာ္မူၾကသည္။

Read more ...

သတၱ၀ါတို႔၏ ၃၁- ဘံု

(သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၅၂-ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၀-ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလၧန္း ၃-ရက္ေန႔ည၊ ရန္ကုန္တိုင္း၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေအာင္ခ်မ္းသာရပ္ကြက္၊ သီရိမဂၤလာလမ္း၊ ကံျမင့္ေက်ာင္းတိုက္ ဓမၼာ႐ံုအတြင္း ဆင္ယင္က်င္းပျပဳလုပ္အပ္သည့္ ညဦးယံ ဓမၼသဘင္၀ယ္ ေဟာၾကားအပ္ေသာ သတၱ၀ါတို႔၏ ၃၁-ဘံုအေၾကာင္း တရားေဒသနာေတာ္။)

`သတၱ၀ါတို႔ရဲ့ ၃၁-ဘံု၊ သတၱ၀ါေတြ မ်ိဳးစံုရွိတဲ့ ၃၁-ဘံုအေၾကာင္း၊ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ထိုထိုက်မ္းဂန္ေတြမွာ ပါရွိတယ္။ အဘိဓမၼာမွာသာ ပါရွိတာမဟုတ္ဘူး ၃၁-ဘံုက၊ မူလပရိယာယသုတ္မွာလည္း ဘံုေတြအေၾကာင္း ပါတာပဲ၊ တျခားသုတၱန္ေတြမွာ လည္း ပါတယ္။ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းမွာ အပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ ၀ိဘဂၤလို႔ေခၚတဲ့ ၀ိဘင္းက်မ္းမွာလည္း ဒီဘံုနဲ႔သက္တမ္းေတြအေၾကာင္း ရွင္းလင္းတင္ျပထားတာ ရွိတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာင္မွ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြက ၃၁-ဘံုဆိုတာကို ျငင္းပယ္ခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔ျငင္းပယ္ျခင္းရဲ့ အေၾကာင္းက ၃၁-ဘံု မရွိဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ျငင္းပယ္ၾကတာ ဘာလို႔ျငင္းပယ္တာတုန္းဆိုေတာ့ မျမင္ရလို႔တဲ့၊ အေၾကာင္းျပကေတာ့၊ ျမင္ရတာ လူေတြနဲ႔ တိရစၧာန္ေတြပဲ ျမင္ရတယ္၊ က်န္တာေတြက မျမင္ရလို႔၊ မျမင္ရလုိ႔ ျငင္းပယ္ၾကစတမ္းဆို မျမင္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ဟုတ္ရဲ့လား၊ မျမင္ရဘဲနဲ႔ ရွိေနတဲ့ဟာ အသံဆိုတာ ျမင္ရရဲ့လား၊ (မျမင္ရပါဘူးဘုရား) အနံ႔ကေကာ ျမင္ရရဲ့လား၊ (မျမင္ရပါဘူးဘုရား) အရသာေရာ (မျမင္ရဘူးဘုရား) မျမင္ရဘူး၊ မျမင္ရေပမဲ့လို႔ အရွိထဲထည့္ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ေလာကႀကီးမွာ။

အဲဒါကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာပဲ အရင္တုန္းက ဘုန္းႀကီးတို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေတြ႔တယ္ `၃၁-ဘံု၀ါဒ ဗုဒၶလက္မခံ´ဆိုၿပီးေတာ့၊ အမွန္ကေတာ့ ဘုရားကလက္မခံတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူလက္မခံတာ၊ တကယ္ကေတာ့ ေရးသင့္တာ `၃၁-ဘံု၀ါဒ ငါလက္မခံ´ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေနာ္၊ (မွန္လွပါဘုရား) ဘုရားနာမည္ကို အလြဲသံုးစား လုပ္တယ္လို႔ ဒီလိုေျပာရမွာေပါ့။

ေအး.. ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္းပဲ Buddhism- ဆိုၿပီးေတာ့၊ ဗုဒၶ၀ါဒဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီးေတာ့ ေရးလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔အယူအဆေတြခ်ည္းပဲ ေရးေရးေနၾကတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ေနရတယ္၊ သတိထားစရာ ေကာင္းတာေပါ့၊ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ကိုယ္မႀကိဳက္တာနဲ႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ ကိုယ္မျမင္ရလို႔ ေျပာစတမ္းဆိုလို႔ရွိရင္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္က ပြင့္ခဲ့တဲ့ဘုရားလည္း ကိုယ္မွျမင္ရတာမွ မဟုတ္ဘဲကို၊ မျမင္ရလို႔ လက္မခံဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ လက္မခံရမယ့္ အေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးပဲ၊ အေမ့ဗိုက္ထဲ ေနတုန္းက ကိုယ္အေဖနဲ႔ ကိုယ့္အေမ ျမင္ခဲ့ရတာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ အျပင္ဘက္ေရာက္မွ ေဘးကလူေတြက အေဖလို႔ေျပာလို႔ အေဖဆိုၿပီး လက္ခံေနၾကရတာ။

ေအး `၃၁-ဘံု၀ါဒ ဗုဒၶလက္မခံ´ဆုိၿပီး အရင္တုန္းက စာအုပ္တစ္အုပ္ ျမန္မာျပည္မွာ ထြက္ဘူးတယ္။ တကယ္ကေတာ့ သူလက္မခံတာပါ။ စာေပက်မ္းဂန္မွာ လိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေထရ၀ါဒပိဋကတ္၊ သံဂါယနာ ေျခာက္တန္က အသိအမွတ္ျပဳၿပီးေတာ့ လက္ခံထားတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြထဲမွာ ၃၁-ဘံု ဆိုတာ အတိအလင္း ပါရွိၿပီးသားျဖစ္တယ္။ ထိုထိုဘံုေတြရဲ့အေၾကာင္းကို ေရးသားထားတာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာေပါ့.. ေနာ္..၊ (မွန္လွပါဘုရား)။

ေအး တခ်ိဳ႕ကလည္းပဲ ဘံုေတြအေၾကာင္းမ်ားတာ လူေတြကို ဘံုခန္းနဲ႔ ေျမႇာက္တယ္-လို႔ ဒီလိုထင္ၾကေသးတယ္။ ဘံုဆိုတာ သူ႔ဟာသူရွိတာ ေျမႇာက္စရာအေၾကာင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး.. ေနာ္၊ (မွန္လွပါဘုရား)။ ဘံုဆိုတာ သတၱ၀ါတို႔ရဲ့ ျဖစ္ရာဌာနကို ေျပာတာေလ၊ `ဘူမိ´ဆိုတဲ့ ဒီပါဠိစကားလံုးကေနလာေတာ့ လူသတၱ၀ါေတြရဲ့ ျဖစ္ရာေနရာကို လူ႔ဘံုလို႔ ဒီလိုေခၚတာ၊ လူသတၱ၀ါေတြနဲ႔ မတူညီတဲ့ အျခားသတၱ၀ါေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတယ္ဆိုတာ ဒါ မျမင္ရေပမဲ့လို႔ ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ အမ်ားႀကီးပဲ လက္ခံစရာ၊ အဲဒီေတာ့ သတၱ၀ါရွိတယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထိုသတၱ၀ါေတြဟာ ဘာကံေၾကာင့္ အဲဒီဘံုေရာက္တယ္၊ ထိုဘံုရဲ့ ပဋိသေႏၶစိတ္က ဘာေတြလဲ၊ ထုိဘံုမွာ ဘာေတြျဖစ္သလဲဆိုတာ တိတိလင္းလင္း ေဟာထားတာ။ ဆိုပါစို႔ စိတ္ကူးၿပီး ဘယ္ဘံုရွိတယ္လို႔ ေျပာတာမွ မဟုတ္ပဲ၊ အဲဒီဘံုမွာ သတၱ၀ါေတြ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အတိအက် အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဟာထားတာျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သာမာန္ မွန္းရမ္းၿပီးေတာ့ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။

ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က ေဟာတယ္၊ `ယေဒ၀ သာမံ ဉာတံ၊ သာမံ ၀ိဒိတံ´- ငါကိုယ္တိုင္သိတာတဲ့၊ ငါကိုယ္တိုင္သိၿပီးတာကို ေဟာတာ၊ သူမ်ားဆီက ၾကားၿပီး ေဟာတာမဟုတ္ဘူး ၃၁-ဘံုနဲ႔ ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္၊ ဘံုေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားက ငါကိုယ္တိုင္သိလို႔ ငါကိုယ္တိုင္ျမင္လို ေဟာတာလို႔၊ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔သိတာတုံး၊ ဘာနဲ႔သိတာတုံုးလို႔ ေမးလို႔ရွိရင္ ျမတ္စြာဘုရားမွာ ဒိဗၺစကၡဳလို႔ ဆိုတဲ့ အင္မတန္အစြမ္းထက္တဲ့ မေန႔တုံးကေျပာထားတယ္၊ စိတ္ကို အာ႐ံုနဲ႔ ေလ့က်င့္လိုက္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ထူးျခားတဲ့ အျမင္တစ္မ်ိဳးကို ရ႐ွိထားတယ္၊ သမာဓိစြမ္းအားေတြ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီ ဒိဗၺစကၡဳဆိုတဲ့ အဘိဉာဥ္စြမ္းအားေတြ ရလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ထိုဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္ရဲ့ အပြားျဖစ္တဲ့ ယထာကမၼဴပဂဉာဏ္၊ ဘယ္ကံလုပ္ရင္ ဘယ္အလုပ္လုပ္ရင္ ဘယ္မွာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က သိလို႔ ျမင္ေနတယ္ေပါ့၊ အေၾကာင္းတရားေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျမင္ေနတာ။ (….)

ေအး ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ခ်ိန္တံုးက ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေစာဒကတက္တယ္၊ ဘုရားရဲ့ဉာဏ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သဗၺညဳတဉာဏ္ဆိုတာ႐ွိသလား ဆိုၿပီး၊ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတြကလည္း ထြက္လာေသးတယ္ေနာ္။

တခ်ိဳ႕ကလည္းေရာေယာင္ၿပီးေတာ့ ေ႐ွာက္ၿပီးေတာ့ စာေတြထဲမွာေရးၾကတာ႐ွိတယ္၊ `ဗုဒၶနဲ႔ ဗုဒၶ၀ါဒ´ ဆိုၿပီးနာမည္တပ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီထဲမွာ ကိုယ့္၀ါဒေတြေရးတာေတြ ႐ွိေသးတယ္။ အင္မတန္မွ သတိထားစရာေကာင္းတယ္ေနာ္၊ အဲဒီထဲမွာ ဘယ္လိုေရးထားသတုန္းဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားက သူ႕ကိုသူ သဗၺညဳတဉာဏ္႐ွိတယ္လို႔ ၀န္မခံဘူးတဲ့ ဆိုၿပီးေတာ့ သူက refer- လုပ္တယ္၊ ညြန္းတဲ့သုတ္ေတြက ဘာသုတ္ေတြတုန္းဆိုေတာ့ အဲဒီညြန္တဲ့သုတ္ေတြထဲမွာ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္႐ွိတုန္း ေသခ်ာစာကို ဖတ္ပံုမရဘူး၊ အဲဒီထဲမွာ `သတတံ သမိတံ ဉာဏဒႆနံ ဇာဂရေတာပိ သုတၱေတာပိ စရေတာပိ တိ႒ေတာပိ´အဲဒီစကားလံုးေလးေတြ ပါတယ္။ တျခားဗုဒၶနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ အယူ၀ါဒ႐ွိတဲ့ မကၡလိေဂါသာလ-စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက သူတို႔မွာလည္း သဗၺညဳတဉာဏ္႐ွိတယ္လို႔ ၀န္ခံၾကတယ္။ သူတို႔၀န္ခံတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္က ဘယ္လိုအမ်ိဳးအစားတုန္းလို႔ ဆိုလို႔႐ွိရင္ အိပ္ေနတုန္းျဖစ္ေစ ရပ္ေနတုန္းျဖစ္ေစ သြားေနတုန္းျဖစ္ေစ ဘယ္အခ်ိန္မွာမဆို သူ႔ဉာဏ္ႀကီးက ႐ွိေနတယ္လို႔ ၀န္ခံတယ္။ ဒါအဓိပၸါယ္မွ မ႐ွိဘဲ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ဘယ္လိုလုပ္ ဉာဏ္က႐ွိမတုန္း။ အဲဒီစကားလံုးပါတာကို သတိမထားဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီ ဉာဏ္မ်ိဳး႐ွိသလားလို႔ ေမးတဲ့အခါၾကေတာ့ မ႐ွိဘူးလို႔ ေျဖတာေပါ့၊ ဘယ္႐ွိမတုန္း အိပ္ေနတုန္းဆိုတာ omnipresent- ဆိုတာ ထာ၀ရ အၿမဲတမ္း႐ွိေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း၊ ဒါ ယုတၱိလည္းမ႐ွိဘူး၊ ထာ၀ရအၿမဲ႐ွိေနတာ၊ အဲဒီလိုဉာဏ္မ်ိဳးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားမွာ မ႐ွိဘူး၊ က်ိန္းစက္ေတာ္မူေနတဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္ဉာဏ္႐ွိမလဲ။ က်ိန္းစက္ေနရင္ေတာ့ ဘ၀င္စိတ္ပဲျဖစ္မွာေပါ့၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္မေ႐ြး ဉာဏ္ႀကီးဟာ မီးႀကီးထြန္းထားရင္ လင္းေနသလို အခ်ိန္မေ႐ြး လင္းေနတယ္လို႔ ဒီလို ၀န္ခံတာဟာေတာ့ ရီစရာႀကီးေပါ့။

ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ကလည္း ေ၀ဖန္ထားတယ္ ဒီ တခ်ိဳ႕ဘုရားေတြဟာ သူတို႔မွာ ဒီလို အိပ္ေနတုန္းေရာ ႏိုးေနတုန္းေရာ သြားေနတုန္းေရာ ထိုင္ေနတုန္းေရာ အၿမဲတမ္း ဉာဏ္ေတာ္ႀကီးက လင္းေနတယ္ေျပာတယ္တဲ့ ဒါေပမ့ဲလို႔ လမ္းမွားလို႔ လမ္းမသိလို႔ လမ္းေမးရတာ႐ွိတယ္တ့ဲ နာမည္မသိလို႔ေမးရတာ ရွိတယ္တဲ့ မဟုတ္တဲ့လမ္းေရာက္သြားလို႔ ဒုကၡေရာက္သြားတာေတြ႐ွိတယ္တဲ့၊ ကဲ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ အၿမဲတမ္း ဉာဏ္ႀကီး႐ွိေနရင္ လမ္းမွားပါ့မလား၊ လမ္းေမးစရာေကာ လိုေသးသလား၊ မလိုဘူး၊

ျမတ္စြာဘုရားမွာ႐ွိတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္မ်ိဳးဆိုတာ ဘယ္လိုဟာတုန္းဆိုရင္ `သိခ်င္လို႔ ၾကည့္လိုက္လို႔႐ွိရင္ အၾကြင္းအက်န္မ႐ွိေအာင္သိတဲ့ဉာဏ္၊´ သိခ်င္ၿပီ ဉာဏ္ကိုအသံုးခ်ၿပီဆိုရင္ ဉာဏ္ဆိုတာ ဓားလိုပဲေလ၊ ဓားအိမ္ထဲထည့္ထားရင္ ဘယ္ခုတ္လို႔ရမလဲ။ ထုတ္ၿပီး အသံုးျပဳၿပီဆိုလို႔႐ွိရင္ ဓား႐ွိတယ္ ခုတ္လို႔ရတယ္ ဒါေျပာတာ၊ ဘုရားရဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္စြမ္းအား၊ ဒီအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို သိခ်င္လို႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီဆိုလို႔႐ွိရင္ ဘာမွမက်န္ရေအာင္ အပိတ္အပင္ အတားအဆီးမ႐ွိေအာင္၊ မ႐ွိတာ `အနာ၀ရဏ´ လို႔ေခၚတယ္၊ အပိတ္အပင္ အတားအဆီးမ႐ွိတဲ့ဉာဏ္။

ပစၥဳပၸန္မွာပဲျဖစ္ေစ အတိတ္မွာပဲျဖစ္ေစ အနာဂတ္မွာပဲျဖစ္ေစ ဘယ္ေလာက္ေ၀းကြာ ေ၀းကြာ ဘယ္ေလာက္နက္နဲနက္နဲ ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲခက္ခဲ သိခ်င္လို႔ ဦးလွည့္လုိက္ၿပီဆို ရင္ အကုန္ျမင္ရတယ္လို႔ေျပာတာ အကုန္သိရတယ္လို႔ေျပာတာ၊ မသိခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီဉာဏ္က ဘယ္အလုပ္လုပ္မလဲ၊ ဒါသဘာ၀မဟုတ္ဘူး၊ မသိခ်င္ဘဲနဲ႔ သူ႔ဟာသူ အလိုလိုလာသိေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ အိပ္လို႔ရမလဲ၊ Omnipresent- ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့၊ အဲေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆိုတာ ခုကနလို အိပ္ေနတုန္း အၿမဲတမ္းရွိေနတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ဘုရားက လက္မခံဘူး၊ အဲဒီလက္မခံတာကိုပဲ ေရာၿပီး ဘုရားမွာ သဗၺညဳတဉာဏ္ရွိေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရား လက္မခံဘူး-လို႔ ေရာေယာင္ၿပီး ေရးတာမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာ စာအုပ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလိုစာအုပ္ထဲမွာပဲ ႏိုင္ငံျခားသားက ေရးတာေတြကို အဟုတ္ထင္ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေရးလိုက္လို႔ရွိရင္ တစ္ခ်ိဳ႕ျမန္မာျပည္က အဂၤလိပ္စာတတ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း အဂၤလိပ္လို႔ ေရးလုိက္လို႔ရွိရင္ အဟုတ္ထင္တယ္။ အဲဒါလဲပဲ သတိထားစရာေလးေတြ ရွိတယ္။

`အခုလိုေျပာရတာဟာ သူမ်ားကို ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ် ကဲ့ရဲ့လို၍ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ သတိထားဖို႔ေျပာတာ။´

အဲျမန္မာလိုေရးထားတဲ့ ႏိုင္ငံျခားက အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ကိုးကားၿပီးေတာ့ ေနာက္ေယာင္လိုက္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြ ေရးထားတုန္းဆိုေတာ့ `ျမတ္စြာဘုရားက ၃၁-ဘံုကို လက္မခံဘူးတဲ့၊ ျဗဟၼာျပည္ရွိတယ္ ဆိုတာကို လက္မခံဘူးတဲ့၊ သူဆြဲထားတာ၊ ဆြဲထားၿပီးေတာ့ ဘာကို အကိုးအကားျပတုန္းလို႔ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ေတ၀ိဇၨသုတ္မွာတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားက ၀ါေသ႒ဆိုတဲ့ ပုဏၰားကို ေမးတယ္၊ မင္းတို႔ဆရာေတြေရာ ျဗဟၼာကို ျမင္ဖူးလား-လို႔ ေမးေတာ့ မျမင္းဖူးဘူး၊ ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြေရာ ျမင္ဘူးလားဆိုေတာ့၊ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ ေ၀ဒက်မ္းျပဳ ေရွးေဟာင္းရေသ့ႀကီးေတြကေရာ ျဗဟၼာကို ျမင္ခဲ့ဖူးလားဆိုေတာ့၊ မျမင္ဖူးဘူး၊ ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ဟာ မျမင္ဖူးပဲနဲ႔ ေျပာေနၾကတာ ရမ္းၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကလူကလည္း မျမင္၊ ေနာက္ကလူကလည္း မျမင္ဘူးဆိုတဲ့ မ်က္မျမင္ သူကန္းေတြရဲ့ အစဥ္အတန္းႀကီးလို ျဖစ္ေနတာေပါ့-လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေျပာတယ္။

အဲဒီစကားေလးကို ေထာက္ၿပီးေတာ့ သူက ၾကည့္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားက ျဗဟၼာမရွိဘူး-လို႔ ေျပာတယ္တဲ့၊ ေဟာ၊ အဲဒီ စာပိုဒ္ေလးရဲ့ ေနာက္ကို ဆက္ဖတ္လိုက္လုိ႔ရွိရင္ ဘုရားက ဘယ္လိုေျပာထားတုန္းဆိုေတာ့ အဲဒါက်ေတာ့ ျမႇဳပ္ထားလိုက္တယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္လိုဆက္ေျပာသတုန္းဆို `၀ါေသ႒၊ ငါက ျဗဟၼာကိုလည္း ျမင္ဘူးတယ္၊ ျဗဟၼာျပည္ေရာက္ေၾကာင္းတရားကိုလည္း သိတယ္၊´ အဲဒါက်ေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။

ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ `Buddhism- ကို ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ မူရင္းက်မ္းကို ဖတ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ကို ေလ့လာမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ မူရင္းက်မ္းကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္၊ ကိုးထားတာေလးနဲ႔ မေက်နပ္နဲ႔။´

ဗုဒၶရဲ့ အယူ၀ါဒကို မိမိရဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ pollution- လုပ္တယ္ေပါ့။ Polluted-ဆိုတာ ညစ္ႏြမ္းေစတာ၊ ေလကို ညစ္ႏြမ္းေစတာ air-pollution; ေရကို ညစ္ႏြမ္းေစလို႔ရွိရင္ water-pollution; အသံေတြ ဆူညံေနလို႔ရွိရင္ noise-pollution; အလင္းေရာင္ေတြ သိပ္မ်ားေနလို႔ရွိပင္ light-pollution; မွားယြင္းတဲ့ အယူအဆေတြ ထည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာလို႔ရွိရင္ view-pollution- ေပါ့။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အင္မတန္သတိထားစရာ ေကာင္းတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေဟာထားတဲ့မူရင္းက်မ္း၊ ဆိုလိုတာက တစ္ပိုင္းတစ္စေတာ့ လက္ခံတယ္၊ တစ္ပိုင္းတစ္စေတာ့ လက္မခံဘူးဆိုေတာ့ ဘာနဲ႔တူတုန္းဆိုရင္ `ငါႀကိဳက္ရင္ အမွန္၊ ငါမႀကိဳက္တာ အမွား´ ဒီပံုစံမ်ိဳးေရာက္ေနတယ္၊ မကိုးဘူးဆိုရင္ တစ္သုတ္လံုး မကိုးနဲ႔ေလ၊ ကိုးၿပီဆိုရင္လည္း ခ်န္မထားနဲ႔ အကုန္ကိုးရမယ္။ ေရွ႕စကား ေနာက္စကား အကုန္လံုး ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထည့္ရမယ္၊ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အပိုဒ္ေလးကို ျဖတ္ယူၿပီးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ နိဂံုး၊ conclusion- ဆြဲတာကေတာ့ အင္မတန္မွ ဆိုး၀ါးတယ္၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။

ဘုန္းႀကီးတို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက အဲဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးတယ္။ စိတ္၀င္စားလို႔ ဖတ္ထားၿပီးေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ရဲ့ ေရွ႕ပိုင္း စာရြက္အလြတ္မွာ ေရးထားတယ္။

`ဤစာအုပ္သည္ `ဗုဒၶႏွင့္ဗုဒၶ၀ါဒ´ဟု နာမည္တပ္ထားေသာ္လည္း သူ႔၀ါဒေတြကိုသာ တင္ျပထားသည္ျဖစ္၍ ဖတ္တဲ့လူတိုင္း သတိထား၍ ဖတ္ၾကပါ´လို႔။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘုရား၀ါဒ ဟုတ္မွမဟုတ္ဘဲ။ (….)

ဒါေၾကာင့္မို႔ တစ္ခါတစ္ရံမ်ား `၃၁-ဘံု၀ါဒဟာ ဘုရားေဟာမဟုတ္ဘူး၊ မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရလို႔ မရွိဘူးလို႔မ်ား တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလ အယူအဆမွားယြင္းမွာစိုးလို႔ ေျပာျပေနတာ။ ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္မျမင္ရေပမယ္လို႔ ရွိႏိုင္တာေတြ ရွိေနတာေတြဟာ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ေပါ့။

(ဆရာေတာ္ႀကီး ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ၏ `အယူအဆမွားယြင္းမွာ စိုးရိမ္ေတာ္မူသည့္အတြက္´ သတိေပး ေဟာၾကားေတာ္မူခ်က္ကို စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားလည္း သိရွိမွတ္သားႏိုင္ရန္ အနည္းငယ္ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပကာ ပူေဇာ္လိုက္ပါသည္။)

အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)

Read more ...

ဗုဒၶဘာသာသည္ ဘိန္းႏွင့္တူသလား

''ဒီေန႔ ဗုဒၶဘာသာဆိုတဲ့ လူစားေတြမွာ ဘိန္းႏွင့္ ဘိန္းစားေတြလိုျဖစ္ေနၿပီကိုး၊ . . . အခုလည္း ဒို႔ လူေတြမွာ ဘိန္းစြဲေနတဲ့ ဘိန္းစားေတြ ဘိန္းျဖတ္ခိုင္းသလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဟို ကြန္ျမဴနစ္မ်ားက ဘာသာဟာ ဘိန္းပဲလို႔ ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးေတာ့ ဒီေနရာမွာ တကယ္မွန္တာကိုး ဒကာႀကီးရဲ႕''
ဟု ဦးဥကၠ႒ကိုယ္တိုင္- ေျပာေဟာခဲ့ရာ တရားေတာ္ကို ႐ိုေသေလးစား၍ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ေနျခင္းကို ဦးဥကၠ႒က အစြဲဥပါဒါန္ဟူ၍လည္းေကာင္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔အား ဘိန္းစားမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းကာ ဘိန္းစြဲသလို စြဲေနၾကသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ဖိႏွိပ္၍ ဆိုလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶဝါဒသည္ ရီလီဂ်င္းလား

ဗုဒၶဝါဒသည္ နတ္မ်ားကို ႐ိုေသျခင္း, နတ္ဘုရားကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း, မွားယြင္းေသာ ကိုးကြယ္မႈႏွင့္ စပ္သည့္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔စိတ္ ရွိေနရသည္ မဟုတ္။ (အျပင္အပမွ)အေၾကာင္းျပဳဖန္တီးေသာ (ျဗဟၼာ, ဗိႆႏိုး, တန္ခိုးရွင္, ထာဝရ, ခိုဒါ စသည္တို႔၏) ၾသဇာအာဏာ မရွိပံုကို ေဖာ္ျပေသာ ဘာသာေရး သေဘာတရား ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဝါဒသည္ ႐ုပ္ႏွင့္နာမ္ရွိသမွ် အားလံုး၏သဘာဝမွန္ကို နားလည္မႈ ရေစတတ္ေသာဝါဒျဖစ္သည္။ ထာဝရဝါဒီတို႔၏ နတ္ဘုရားမ်ားကို ယံုၾကည္ျခင္း, ေၾကာက္လန္႔ျခင္း, ဆုေတာင္းျခင္း, ကိုးကြယ္ဝတ္ျပဳျခင္း ဟူေသာ Rite and Ritual ႏွင့္ လံုးလံုး မဆက္စပ္ဆုိင္ေပ။

ဗုဒၶဘာသာသည္ ဘိန္းႏွင့္တူသလား

ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမဟူသမွ်, စကားေတာ္ဟူသမွ်သည္ ဗုဒၶဘာသာ မည္၏၊ ထိုမွတဆင့္ ရတနာသံုးပါးကို ယံုၾကည္အားထား ပြားမ်ားဆည္းကပ္ျခင္းကိုေခၚ၏၊

ဘာသာတရားသည္ ဘိန္းႏွင့္ တူသည္ဆိုေသာ စကားသည္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔က ဆိုလာေသာအခါ ယံုၾကည္မႈသက္သက္ကို အေျခခံ၍ျဖစ္ေသာ ဘာသာတရား (ဥပမာ-ထာဝရဝါဒီ, ဣႆရဝါဒီ, ခိုဒါဝါဒီ) တို႔ကို ရည္ၫႊန္း၍ သူတို႔၏႐ႈေထာင့္မွ ဆိုေသာစကား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလြန္ ခိုင္လံုေသာ မွန္ကန္တိက်သည့္ စကား ျဖစ္သည္၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ ဘာသာဟူသည္ကား ဗိုလ္ ၅-ပါးကို အေျခခံေသာေၾကာင့္ ဘိန္းစား ဘိန္းကို စြဲျခင္းႏွင့္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မတူညီေပ၊ ဘိန္းသည္ ဘိန္းစား၏ စိတ္ႏွလံုးကို ယစ္မူး မိန္းေမာေစ၍ အမွန္တရားကို လႊမ္းမိုး ဖံုးအုပ္ပစ္ႏိုင္ေသာ သတၱိ ရွိသည္၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ သဒၶါတရားမွာကား ဤသို႔ ေတြေဝမိန္းေမာေစျခင္း မရွိ၊ အမွန္တရားကို ဖံုးကြယ္ျခင္း မျပဳ၊ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းႏွင့္ အမွန္တရားသို႔ ဦးတည္ၫႊန္ျပေသာ သတၱိသာ ရွိေပသည္၊ ေရေနာက္ကို ၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ ပတၱျမားေက်ာက္ႏွင့္ သဒၶါတရားကို ဥပမာျပဳ ၾကသည္၊ လက္ေတြ႕အားျဖင့္လည္း ရတနာသံုးပါးကို ယံုၾကည္သဒၶါ ၾကည္ညိဳစြာျဖင့္ ေအာက္ေမ့ႏွလံုးသြင္းေသာ ပုဂၢိဳလ္မွာ ရာဂ-ေဒါသ-ေမာဟမလႊမ္း ေျဖာင့္တန္းစြာ ရတနာသံုးပါးသို႔ ထိေရာက္၏၊ ဓမၼႏွင့္စပ္ေသာ ပီတိပါေမာဇၨ ျဖစ္သည္၊ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း, ကိုယ္ခ်မ္းသာျခင္း, စိတ္တည္ၾကည္ျခင္းကို ရရွိေပသည္။ တဏွာေပမႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာ ၾကည္လင္ေသာ သဒၶါတရားကို ရရွိျခင္း, အက်ိဳးမဲ့တရားမ်ား ကင္းေပ်ာက္၍ အက်ိဳးစီးပြားမ်ား ေရာက္လာျခင္းတည္းဟူေသာ ဆုလာဘ္မ်ားကို မေတာင္းဘဲႏွင့္ အလိုလို ရရွိႏိုင္ေၾကာင္း သိရေပသည္။

အေမွ်ာ္ႏွင့္ အေၾကာက္

ဘုရားရွင္၏ အဆံုးအမေတာ္တြင္ကား အက်ိဳးကိုျပ၍ လည္းေကာင္း, အျပစ္ကိုျပ၍လည္းေကာင္း, ဆံုးမေတာ္မူေသာ ေဒသနာေတာ္မ်ားမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိ၏၊ ဤသို႔ အက်ိဳးကို ျပျခင္းသည္ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္လွန္႔သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ အေမွ်ာ္ခိုင္းသည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း မဆိုႏိုင္။

အေၾကာင္းအက်ိဳးကိုသာျပ၍ ဆံုးမေတာ္မူပံုကို အျမြက္မွ် ျပအံ့။

(က) မေကာင္းမႈကို ျပဳေသာသူသည္ ယခုဘဝ၌လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ဘဝ၌လည္းေကာင္း၊ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ၂-တန္ေသာ ဘဝ၌လည္းေကာင္း ပူပန္ဆင္းရဲရ၏၊ ငါသည္ မေကာင္းမႈကို ျပဳမိၿပီ ဟု ေတြးေတာပူပန္၏၊ ဒုဂၢတိဘံုသို႔ ေရာက္ေသာ္ ပို၍ပင္ ပူပန္ဆင္းရဲရ၏။

(ခ) ေကာင္းမႈျပဳေသာ သူသည္ ယခုဘဝ၌လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ဘဝ၌လည္းေကာင္း၊ ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ၂-တန္ေသာ ဘဝ၌လည္းေကာင္း ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးရ၏၊ မိမိ၏လုပ္ငန္း စင္ၾကယ္ေကာင္းျမတ္မႈကိုၾကည့္၍ သူသည္ အဖန္တလဲလဲ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးရေပ၏။

(ဂ) သတၱဝါတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ မေကာင္းမႈကို ျပဳမိလွ်င္ ထိုမေကာင္းမႈကို ထပ္တလဲလဲ မျပဳမိေစသင့္၊ မေကာင္းမႈ၌ေတာင့္တျခင္း ဆႏၵကို မျပဳရာ၊ မေကာင္းမႈ မ်ားလွ်င္ ဆင္းရဲေသာအက်ိဳး ရွိ၏။

(ဃ) သတၱဝါတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ ကုသိုလ္ကို ျပဳမိလွ်င္ ထိုကုသိုလ္ကို ထပ္ကာတလဲလဲ ျပဳရာ၏၊ ေကာင္းမႈ၌ ေတာင့္တျခင္း ဆႏၵကိုျပဳရာ၏၊ ေကာင္းမႈ မ်ားျပားလွ်င္ ခ်မ္းသာေသာ အက်ိဳး ရွိ၏။

ဤအဆံုးအမမ်ားတြင္ ''မေကာင္းမႈ မ်ားျပားလွ်င္ ဆင္းရဲေသာ အက်ိဳး ရွိ၏၊ ေကာင္းမႈ မ်ားျပားလွ်င္ ခ်မ္းသာေသာ အက်ိဳး ရွိ၏''ဟူေသာ အဆံုးအမသည္ အျပစ္ႏွင့္အက်ိဳးကို ႐ိုး႐ိုးကေလး ျပကာ ဆံုးမေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။

ရာဟုလာကို ဆံုးမေတာ္မူပံုကား

''ရာဟုလာ . . . ငါ ေမးမည့္ စကားကို သင္ ဘယ္လို သေဘာရသနည္း၊ ေၾကးမံုမွန္ျပင္သည္ အဘယ္အက်ိဳး ရွိပါသနည္း ရာဟုလာ၊ အျပစ္ကို ဆင္ျခင္ျခင္း အက်ိဳး ရွိပါသည္ ဘုရား၊ ရာဟုလာ . . . ဤနည္းအတိုင္းပင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ကာ ကိုယ္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ရမည္, ႏႈတ္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ ရမည္, စိတ္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ရမည္၊ ရာဟုလာ . . . ကိုယ္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္မည္ရွိေသာအခါ ငါ၏ ဤကာယကံမႈသည္ မိမိအတြက္လည္း ဆင္းရဲပင္ပန္း, သူတပါးအတြက္လည္း ဆင္းရဲပင္ပန္း, မိမိ သူတပါး ႏွစ္ဦးသားအတြက္လည္း ဆင္းရဲပင္ပန္းဖို႔ ျဖစ္ေလမည္လားဟု ဆင္ျခင္ရမည္၊ ငါ၏ ဤကာယကံမႈသည္ ဆင္းရဲကို ျဖစ္ေစ၍ ဆင္းရဲေသာအက်ိဳး ရွိေသာ ကံမ်ားျဖစ္ေလမလားဟု ဆင္ျခင္ရာ၏၊ ရာဟုလာ . . . အကယ္၍ သင္ ဆင္ျခင္ေသာအခါ မိမိလည္း ဆင္းရဲ၊ သူတပါးလည္း ဆင္းရဲဖုိ႔ ျဖစ္သည္၊ ဒုကၡကိုျဖစ္ေစ၍ ဆင္းရဲေသာ အက်ိဳးရွိသည္ဟု သင္ ထင္ျမင္လွ်င္ ဤသို႔ေသာ ကာယကံကို သင္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မျပဳသင့္၊ ရာဟုလာ အကယ္၍ သင္ ဆင္ျခင္ေသာအခါ မိမိလည္း ဆင္းရဲ, သူတပါးလည္း ဆင္းရဲဖုိ႔ မျဖစ္၊ ခ်မ္းသာျခင္းကို ျဖစ္ေစ၍ ခ်မ္းသာေသာအက်ိဳး ရွိသည္ဟု သင္ ထင္ျမင္လွ်င္ ဤသို႔ေသာ ကာယကံကို သင္ မခြၽတ္ျပဳရမည္။'' (ဝစီကံ, မေနာကံ အလားတူ)။ (မဇၩိမပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ အမၺလ႒ိက ရာဟုေလာဝါဒသုတ္)

အက်ိဳးကို ျပကာ ဆံုးမေတာ္မူလ်က္ တစ္ထပ္တည္းသာ စားျခင္း၏အက်ိဳးကို ေဟာေတာ္မူပံုကား

''ရဟန္းတို႔ . . . ငါသည္(ညစာမစားဘဲ)တစ္ထပ္ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူ၏၊ ရဟန္းတို႔ . . . တစ္ထပ္ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေတာ္မူေသာအခါ အနာေရာဂါကင္းျခင္း, အားအင္ႏွင့္ျပည့္စံုျခင္း, ခ်မ္းသာစြာေနႏိုင္ျခင္းကို ငါဘုရား သတိျပဳမိေတာ္မူ၏၊ ရဟန္းတို႔ . . . လာၾကကုန္၊ သင္တို႔လည္း (ညစာမစားဘဲ) တစ္ထပ္ဆြမ္းကို စားၾကကုန္ေလာ့၊ သင္တို႔လည္း တစ္ထပ္ဆြမ္းကို စားလွ်င္ အနာေရာဂါကင္းျခင္း, အားအင္ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း, ခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္ျခင္းကို (သင္တို႔ကိုယ္တိုင္) ေကာင္းစြာ သိၾကေပလိမ့္မည္''

အ႒ကထာဆရာ၏ မွတ္ခ်က္

''ဘုရားရွင္တို႔သည္ ေဘးကို ျပကာ ၿခိမ္းေျခာက္၍ ပယ္စြန္႔ေစေတာ္မမူၾကေခ်၊ အက်ိဳးကို ျပ၍သာ ပယ္စြန္႔ေစေတာ္မူၾကျမဲ ျဖစ္သည္၊ ဤသို႔ အက်ိဳးျပဳပယ္စြန္႔ေစလိုက္ေသာ္ သတၱဝါတို႔သည္ လြယ္ကူစြာ ပယ္စြန္႔ၾကေလသည္''

အထက္ပါ သဘာဝယုတၱိ အာဂမယုတၱိတို႔ကို ေထာက္၍ ဗုဒၶဝါဒသည္ အေမွ်ာ္ အေၾကာက္၊ တစ္နည္း (Reward and Punishment) ဆုလာဘ္ႏွင့္ အျပစ္ဒဏ္ကို ျပကာ ေျခာက္ခ်ည္တစ္လွည့္ ေျမႇာက္ခ်ည္တစ္ခါ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ ဖန္ဆင္းရွင္ ထာဝရဝါဒီတို႔၏ ဘာသာမ်ိဳး မဟုတ္၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ျပ၍ဆံုးမတတ္ေသာ ဘာသာ သာျဖစ္သည္၊ နတ္ျပည္ႏွင့္ ငရဲျပည္ကို ျပျခင္းမွာလည္း ေျမႇာက္လို ေျခာက္လို၍ မဟုတ္ဘဲ အရွိသေဘာျဖစ္၍ ရွိေၾကာင္းကို ျပျခင္းသာျဖစ္သည္၊ ဤလမ္းသြားလွ်င္ ဤအရပ္သို႔ ေရာက္၍ ထိုလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ထိုအရပ္သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း ျပေတာ္မူျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

အကယ္ပင္ အက်ိဳးကို လိုလားေသာ မိဘဆရာသမားတို႔က ခ်ဳပ္ခ်ယ္၍ အတင္းအက်ပ္ တရားအက်င့္ကို က်င့္ၾကံခိုင္းေစကာမူ (ဝါ)သာသနာေတာ္၏ အဆံုးအမကို မက်င့္လိုဘဲ က်င့္ရေစကာမူ သာသနာေတာ္၏ က်င့္စဥ္ကား က်င့္သူကို လမ္းဆံုးပန္းတိုင္ျဖစ္ေသာ အႏုပါဒါပရိနိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ အက်ိဳးျပဳသည္သာ ျဖစ္၏။
စတုကၠ အႏုေသာတသုတ္၌ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာမိန္႔ေတာ္မူသည္။

သမၼာဒိ႒ိသုေတသနဝါဒီတို႔၏ ''ကိုးကြယ္''ဟူေသာ စကားႏွစ္လံုးကို ပုဒ္ခြဲကာ ကိုး=အားကိုးသည္၊ အားကိုးျခင္းသည္ လိုခ်င္ျခင္း ျဖစ္၍ ေလာဘ=အေမွ်ာ္ ျဖစ္သည္၊ ကြယ္=ကာကြယ္သည္၊ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္း=ေဒါသ အေၾကာက္ ျဖစ္သည္၊ ေလာဘ ေဒါသသည္ ေမာဟေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သမၻာရပရိေစၧဒ ျပဳၾကျခင္းသည္ စိတ္မမွန္ေသာ သူတို႔၏ စကားသာ ျဖစ္သည္ဟု အမွတ္(၂) သီးျခားဝိနည္းဓိုရ္ ဆရာေတာ္မ်ားက သံုးသပ္ေတာ္မူၾကသည္။

Read more ...