ျဗာဟၼဏကမၼဝါဒႏွင့္ ဗုဒၡကမၼဝါဒ ျခားနားခ်က္

ျဗာဟၼဏကမၼဝါဒႏွင့္ ဗုဒၡကမၼဝါဒ ျခားနားခ်က္

စုဒိတက သခင္ျမတ္ဆိုင္က ''ယခုလက္ရွိ ဘာသာဆိုသည္မွာကား ဗုဒၶေဟာ ျဗာဟၼဏေဟာ ေဝဒေဟာ အေဟာသံုးမ်ိဳး စုေပါင္းကာ အားလံုး ပိဋကတ္တြင္ ပါဝင္ေနေသာ အဆိုအမိန္႔မ်ား ျဖစ္ပါသည္၊ သံသရာလည္ေစတတ္ေသာ တရားမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးေနပါသည္ ဘုရား၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာဟူေသာ အယူကို လက္မခံပါ''ဟူ၍ ေခ်ပေျဖရွင္းထားသည္၊ ျဗာဟၼဏေဟာ ေဝဒေဟာဟု စကား၂-လံုး ထပ္၍ ဆိုသျဖင့္ သခင္ျမတ္ဆိုင္သည္ ျဗာဟၼဏတို႔၏ (Vedic System) ေဝဒက်မ္းဂန္လာ သေဘာတရား အစီအစဥ္ကို နားမလည္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ ယင္း ေဝဒက်မ္းဂန္ အစီအစဥ္ဟူသည္မွာ-
(၁) ေဝဒသံုးပံု၊ တစ္နည္း ေလးပံု၊
(၂) ျဗာဟၼဏက်မ္း၊
(၃) အာရဏ်ကက်မ္း၊
(၄) ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္း -
ဟူ၍ အၾကမ္းစားအားျဖင့္ ေလးမ်ိဳးရွိသည္။

ေဝဒသံုးပံုဆိုသည္မွာ-
(၁) ရိဂ္ေဝဒ၊
(၂) ဆာမာန္ေဝဒ၊
(၃) ယဂ်ဳရ္ေဝဒ-
ဟူ၍ ျဖစ္သည္၊ ထိုတြင္ ရိဂ္ေဝဒသာ ပဓာနအက်ဆံုး ျဖစ္သည္၊ ယင္းရိဂ္ေဝဒတြင္ မီး, ေန, ဣႏၵ, ေသာမ, ဝ႐ုဏ, ပူရွန္ စေသာ နတ္ဘုရားမ်ား၏ တန္ခိုးအရွိန္အဝါကို ေဖာ္ျပခ်ီးက်ဴးျခင္း ဆုေတာင္းျခင္းမွ်သာ ပါရွိသည္၊ ဆာမာန္ေဝဒ ဟူသည္ ထိုရိဂ္ေဝဒထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ေရြးထုတ္၍ မီးပူေဇာ္ရာအခါ၌ ရြတ္ဆိုရမည့္ ဂါထာ မႏၲန္မ်ား ေပါင္းထည့္ စီစဥ္ထားေသာ က်မ္း ျဖစ္သည္၊ ယဂ်ဳရ္ေဝဒ ဟူသည္မွာ ယဇ္ပူေဇာ္မႈႏွင့္ စပ္ေသာ အစီအစဥ္, ယဇ္ပူေဇာ္ရမည့္ ယဇ္ပုေရာဟိတ္၏ ဂုဏ္အဂၤါ လကၡဏာ စသည္မ်ားကို အထူးေဖာ္ျပေသာက်မ္း ျဖစ္သည္၊ ေနာက္တိုးျဖစ္ေသာ အာထရ္ဗေဝဒဟူသည္မွာ ေရာဂါေဝဒနာလကၡဏာမ်ား ေဖာ္ျပျခင္း, ေဆးဝါးကုသျခင္း, အေဆာင္အဖြဲ႕မ်ား စီရင္ျခင္းစေသာ အတတ္ပညာမ်ား ထပ္မံျဖည့္စြက္လ်က္ အထက္ပါ ေဝဒသံုးပံုမွ ထိုက္သည့္အေလ်ာက္ ယူငင္သံုးစြဲလ်က္ စုစည္းစီစဥ္ထားေသာ က်မ္းမွ်သာ ျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုေဝဒသံုးပံု(ဝါ)ေလးပံုမွာ ဗုဒၶဝါဒထဲသို႔ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ပါဝင္လာစရာ မရွိေပ၊ အေၾကာင္းမူကား ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ေဝဒကို အလ်ဥ္းသင့္တိုင္း အႏွစ္သာရမရွိေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဟာေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။

ျဗာဟၼဏက်မ္းဟူသည္မွာ ျဗဟၼာႀကီးကို အသက္သြင္း၍ ပဇာပတိ (=သတၱဝါတို႔၏သခင္), ဟိရညဂဗၻ(=ေရႊဥႀကီးထဲ၌ သေႏၶတည္လာေသာ တန္ခိုးရွင္), ဣႆရ(=အစိုးရသူ), ဝိနာယက(=သတၱဝါတို႔၏ အရွင္သခင္ ဦးေဆာင္ေရွ႕သြား) စေသာ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ေတြးေတာၾကံဆ၍ ရႏိုင္ေကာင္းေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္လ်က္ ကမၻာႀကီးကို ဖန္ဆင္းသူအေနျဖင့္ ေရးသား စီစဥ္ တီထြင္လာၾကေသာ က်မ္း ျဖစ္သည္၊ ေဝဒေခတ္တြင္ ကမၻာေလာကကို ဖန္ဆင္းသူဟူေသာ တန္ခိုးရွင္ မေပၚေသး၊ ယခု ျဗာဟၼဏက်မ္းကို စီရင္ေသာ ေခတ္က်မွ ဖန္ဆင္းသူ တန္ခိုးရွင္ဟူေသာ ဣႆရနိမၼာနေပၚလာသည္၊ ေဝဒႏၲက်မ္း၌ ေတြ႕ရေသာ ျဗဟၼန္ဟူေသာ Supreme Reality ေခၚ ပရမတတြ သေဘာကို ဤျဗာဟၼဏက်မ္း၌ နတ္ဘုရားအျဖစ္ ေတြ႕ရသည္၊ ဤျဗာဟၼဏေခတ္တြင္လည္း ဗုဒၶဓမၼတြင္ အက်ံဳးဝင္ႏိုင္ေလာက္စရာ မည္သည့္အခ်က္မွ် မပါရွိေပ၊ အေၾကာင္းမူကား ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ တိတၴာယတနသုတ္ (အံ၊ ၁၊ ၁၇၄) စေသာ သုတ္တို႔၌ ဖန္ဆင္းရွင္ဝါဒကို မိစၧာအယူဟု ႐ႈတ္ခ်ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။

အာရဏ်ကက်မ္း ဟူသည္ကား ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ား မေပၚမီ ေတာ၌ေန၍ မီးပူေဇာ္ေသာ ရေသ့တို႔၏ အေတြးအေခၚမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီ သေဘာတရားေရးရာမ်ား စတင္ထုတ္ေဖာ္လာေသာ က်မ္း ျဖစ္သည္၊ ပထဝီ စေသာ ထူလသဘာဝ ႐ုပ္ၾကမ္းတရားမ်ား, စိတ္-မန စေသာ သိမ္ေမြ႕ေသာ သဘာဝတရားမ်ား, ေၾသာင္းဟုေခၚေသာ ျပဏဝ သေဘာတရားမ်ား ၃-မ်ိဳး ထုတ္ေဖာ္လာသည္၊ ထိုက်မ္းကို ေတာ၌ေနေသာ ရေသ့တို႔၏ လက္ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အာရဏ်ကက်မ္းဟု ေခၚသည္၊ ထိုက်မ္းပါ အေတြးအေခၚမ်ား၌ သိမ္ေမြ႕နက္နဲ ခက္ခဲေသာ အသိပညာမ်ား မပါလွေသး၊ ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ား၏ အေျခခံ အစပ်ိဳးေလာက္ႏွင့္ ဇာတိဝါဒ ကမၼဝါဒ စေသာ အခ်က္အလက္မွ်သာ ပါဝင္သည္၊ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေပၚ ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ားကိုစသည္ျဖင့္ အထက္ပါ ျဗာဟၼဏက်မ္း အာရဏ်ကက်မ္းတို႔မွ လမ္းစကို ယူ၍ ခ်ဲ႕ထြင္ျပဳျပင္ထားေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုအာရဏ်ကက်မ္းလာ သေဘာတရားမ်ားႏွင့္ ဗုဒၶဝါဒသေဘာတရားမ်ားကား ထန္းလ်က္ခဲႏွင့္ င႐ုပ္သီးကဲ့သို႔ မႏိႈင္းယွဥ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အရသာကြာျခား၍ ေနေပသည္၊ ယင္းသို႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶဓမၼ၌ ထိုက်မ္းလာ အဆိုအမိန္႔မ်ား ပါဝင္လိမ့္မည္ေလာဟု ေတြးေတာယံုမွားဖြယ္ပင္ မရွိေခ်။

ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းဟူသည္ကား ယင္း Vedic System ေလးမ်ိဳးတြင္ ေနာက္ပိုင္းအက်ဆံုး ျဖစ္၍ အေတြးအေခၚမ်ားလည္း အေတာ္အထက္တန္းက်၍ နက္နဲလာေပသည္၊ ဆရာအနီးသို႔ နီးကပ္စြာ ခ်ဥ္းကပ္ထိုင္ေန၍ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေဆြးေႏြးသင္ၾကားရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားဟူေသာ အဓိပၸာယ္အားျဖင့္ ဥပနိသာဒ(ဝါ)ဥပနိသွ်ာဒ္ဟု ေခၚသည္။

သွ်ံကရာက်ာရယ၏ အဆိုအားျဖင့္

''အလံုးစံုေသာ အက်ိဳးမဲ့ကို ျပဳတတ္ေသာ သံသရာကို ဖ်က္ဆီးတတ္ သံသရာ၏ အေၾကာင္းျဖစ္ေသာ အဝိဇၨာကို ေလ်ာ့ရဲေစတတ္ ျဗဟၼာ့ထံသို႔ ေရာက္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ဥပနိသာဒ မည္သတတ္''၊ ယင္း ဥပနိသွ်ာဒ္က်မ္းမ်ားကို ယခုေခတ္ပညာရွင္မ်ား အသိအမွတ္ျပဳခ်က္အရ က်မ္းေပါင္း ၁၅ဝ-ခန္႔ရွိသည္ဟု သိရသည္၊ ယင္းတို႔တြင္ အခ်က္အလက္တင္ျပပံု ရွင္းလင္းျခင္း ေရွးက်ျခင္းဟူေသာ ႐ႈေထာင့္ျဖင့္ ဆယ့္ႏွစ္က်မ္း ဆယ့္သံုးက်မ္းခန္႔သာ ပညာရွင္မ်ား၏ ေလးစားျခင္းကို ခံရသည္၊ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ သဘာဝတၴပညာ ဒႆနဟူသမွ်တို႔၏ ေရေသာက္ျမစ္သဖြယ္ အထည္ကိုယ္အေနအားျဖင့္ တည္ရွိ၍ အတြင္းစိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေတြးေခၚမႈသမိုင္းတြင္ အိႏၵိယသားတို႔၏ လြန္စြာ အေရးေပးျခင္း ကမၻာ့ပညာရွိမ်ား ေလ့လာမွတ္သားျခင္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေတာ္အသင့္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာေပသည္၊ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶဓမၼႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ေတာင္ပို႔ငယ္ႏွင့္ ဟိမဝႏၲာပမာ အကြာႀကီးကြာ၍ ေနသည္၊ ဗုဒၶဓမၼက်မ္းဂန္မ်ားထဲသို႔ ပါဝင္ေနသည္ဟု အရမ္းမဲ့စြပ္စြဲၾကေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံ သမိုင္းပညာရွင္တို႔ႏွင့္တကြ ယင္းတို႔၏ေနာက္လိုက္ ဦးဥကၠ႒ ဆရာတပည့္တို႔သည္ မည္သည့္အခ်က္သည္ ျဗာဟၼဏဝါဒ, မည္သည့္အခ်က္သည္ ဗုဒၶဝါဒဟူ၍ ခြဲေဝပိုင္းျခားတတ္ေသာ အသိဉာဏ္နည္းၾကသျဖင့္ မိမိတို႔ ဉာဏ္မမွီေသာ အခ်က္, မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ အခ်က္တို႔ကို ျဗာဟၼဏဝါဒဟု လက္ညိႇဳးထိုးကာ ပိဋကတ္ေတာ္မွ ျဖဳတ္ပယ္လိုၾက၏၊ ဥပမာ-ကမၼႆကတာႏွင့္ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိတို႔ကို သ႐ုပ္မကြဲျခင္း, အနတၱကို အေျခခံေသာ ဗုဒၶ၏ ကမၼဝါဒႏွင့္ အတၱကို အေျခခံေသာ ျဗာဟၼဏတို႔၏ ကမၼဝါဒလံုးေထြးေရာယွက္လ်က္ေနျခင္း, နတ္ျပည္ ငရဲျပည္ အသံခ်င္း အမည္ခ်င္းတူ႐ုံမွ်ျဖင့္ အနက္သေဘာ အႏွစ္သာရ မည္သို႔ ကြဲျပားသည္ကို ႏိႈက္နဲျခင္းမရွိဘဲ ၂-ခုလံုးကို တန္းတူညီတူထားကာ ဗုဒၶဓမၼထဲမွ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘုရားေဟာ မဟုတ္ဟု ဆိုေနၾကေပသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေစာဒနာတင္လႊာ ၂၁ခ်က္တို႔တြင္ အက်ံဳးဝင္၍ ပါလာသမွ်ေသာ ထိုအဆိုမ်ားကို ဝိနစၧယဆရာေတာ္မ်ားက ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေျဖရွင္းလ်က္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးေတာ္မူၾကသည္။

ေဝဒက်မ္းလာ ကမၼဝါဒကို အနည္းငယ္ ထုတ္ျပဦးအံ့၊ ေဝဒေရွ႕ပိုင္း၌ နတ္တို႔ကို ေကာင္းေသာကံကို ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ သူ၊ ေကာင္းကံ-မေကာင္းကံကို ျမင္တတ္သူ၊ ကမၻာေလာကႀကီး၏ လုပ္ငန္းကိစၥဟူသမွ်၏ တည္ရာ၊ အမွန္တရား၏ လဲေလ်ာင္းရာ၊ ျပင္းထန္ေသာ အက်င့္ကို ေဆာင္ခဲ့သူ စသည္ျဖင့္ နတ္တို႔ကို ခ်ီးက်ဳးခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း၌ ႏွင့္ (ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ) တို႔ကို ခြဲျခား စဥ္းစားလာခဲ့ၾကသည္၊ ယခုဘဝမတိုင္မီ ေရွးကာလ၌ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈကို ျပဳခဲ့ျခင္း, ယင္းေၾကာင့္ ယခုဘဝ၌ အေျခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း, ေသလြန္ၿပီးေနာက္ ေရာက္ရာဘဝသစ္၌ ကံ၏အက်ိဳး ဖလကို ခံစားရျခင္း, သတၱဝါတို႔ကို ကံကသာ ဖန္တီးျခင္း, နတ္ျပည္ ေရာက္ေၾကာင္းလမ္း၊ ဘိုးဘြားႏွင့္ အတူတကြသြားေရာက္ေနထိုင္ေရးလမ္းေၾကာင္း စသည္မ်ားကို ဖန္တီးျခင္း, ယဇ္ပူေဇာ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳး, အစီအမံ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ --ေကာင္းမႈကို ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ျခင္း, ကမၻာေလာကႀကီး၌ ရွိရွိသမွ် အရာမ်ားကို သတၱဝါတို႔ကံက စီမံျခင္း, သတၱဝါတို႔ ခံရစံရသမွ်သည္ ေရွးကံေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရျခင္းဟူေသာ အခ်က္မ်ားသည္ ဟိုမွာ သည္မွာ က်ဲျပန္႔ေနေသာ ေဝဒိက ကမၼဝါဒ အဆိုအမိန္႔မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ဤသေဘာတရားမ်ားကို စဥ္းစားေသာ္ ကမၼႆကတာႏွင့္ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳးလံုးပင္ ဤေဝဒိကကမၼ၌ ပါဝင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္၊ ေကာင္းကံေၾကာင့္ ေကာင္းက်ိဳး ရျခင္း မေကာင္းကံေၾကာင့္ မေကာင္းက်ိဳး ရျခင္းသည္ ေဝဒႏွင့္ ဗုဒၶဝါဒတူညီေသာ အေျခခံ ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္ ေဝဒသည္ ေကာင္းမႈအစီအမံကို ယဇ္ပူေဇာ္မႈ ဦးစားေပး၍ ဆိုသည္၊ ယင္းကို ေခၚသည္ ဗုဒၶဝါဒသည္ စိတ္ျဖဴစင္မႈ စိတ္ညစ္ညဴးမႈကို ပဓာနျပဳ၍ ျဖဴစင္ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္း, ေျပာဆိုျခင္း, ၾကံစည္ေတြးေတာျခင္းတို႔ကို ကုသိုလ္ကံဟုေခၚ၍ ေလာဘ ေဒါသတို႔ျဖင့္ ညစ္ႏြမ္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျခင္း, ေျပာဆိုျခင္း, ၾကံစည္ ေတြးေတာျခင္းတို႔ကို အကုသိုလ္ကံဟု ဆိုသည္၊ ေဝဒိကကမၼဝါဒအလို သတၱဝါႏွင့္ ေလာကကို တန္ခိုးရွင္ ဖန္ဆင္းရွင္တို႔က သတၱဝါတို႔ကံအေလ်ာက္ ဖန္တီးသည္ဟု ဆိုသည္၊ ဗုဒၶဝါဒက ဗဟိဒၶေလာကႀကီးကို သတၱဝါတို႔၏ ကံႏွင့္တကြ ဥတုနိယာမ, ဗီဇနိယာမ, ဓမၼနိယာမအေၾကာင္းတို႔က ဖန္တီးသည္ဟု ၫႊန္ျပသည္၊ ေဝဒိကကမၼဝါဒအရ သတၱဝါတို႔ ခံစံရသမွ် ေရွးကံေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု ယူသည္၊ (ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိပင္ ျဖစ္၏) ဗုဒၶဝါဒကံအရ သတၱဝါတို႔ကို ေရွးကံကလည္းေကာင္း၊ ေရွးကံခ်ည္းသာ မဟုတ္မူ၍ ယခု ပစၥကၡ၌ မိမိလုပ္ေဆာင္မႈ ပစၥဳပၸန္ကံကလည္းေကာင္း၊ ကမၼနိယာမ စိတၱနိယာမ ဓမၼနိယာမတို႔ကလည္းေကာင္း ဖန္တီးသည္ဟု ယူသည္။

ယင္းသို႔ ေဝဒိကကမၼဝါဒႏွင့္ ဗုဒၶ၏ကမၼဝါဒတို႔၌ တူညီၾကသည့္အခ်က္က ဘယ္ဟာ, ကြဲျပားသည့္အခ်က္က ဘယ္သင္းဟူ၍ ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္မႈ မရွိၾကေသာေၾကာင့္ ဦးဥကၠ႒ႏွင့္ လက္က်န္တပည့္ေက်ာ္တို႔က ဟိႏၵဴျဗာဟၼဏဝါဒေတြ ပိဋကတ္စာေပထဲ ဝင္ေနသည္ဟု လွန္႔ကာ ပိဋကတ္ေတာ္ကို အခါမ်ားစြာ ပယ္မွားခဲ့ၾကေလသည္၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ မီးလုပ္ေကြၽးေသာ ဆံက်စ္ရေသ့, ကမၼဝါဒီ ပရဗိုဇ္တို႔ကို ရဟန္းျပဳခြင့္ ေပးေတာ္မူခဲ့သည္မွာ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ပယ္ေသာ Annihilationist ေခၚေသာ အေဟတုက, အကိရိယ, နတၴိကဝါဒီမ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္၊ အခ်ဳပ္မွာ ဗုဒၶသည္ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိကို ပယ္ေတာ္မူ၍ ယဇ္ပူေဇာ္မႈ မပါေသာ ကမၼဝါဒကို လက္ခံေတာ္မူသည္၊ ေဝဒိကကမၼဝါဒ၌ ဖန္ဆင္းမႈ ပါသည္၊ ယဇ္ပူေဇာ္မႈကို ဦးစားေပးသည္၊ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိ ပါသည္၊ ဤသို႔ေသာ ျခားနားခ်က္ကို သခင္ျမတ္ဆိုင္တို႔ မသိႏိုင္ရွာၾကေပ။