ဦးေက်ာ္ဟိန္းအား ေဟာၾကားအပ္ေသာ ပါခ်ဳပ္ဆရာေတာ္၏ တရားေတာ္ - ၁ -

''ၾကြပါ၊ ၾကြပါ၊ ဘယ္မွာသီတင္းသံုးသလဲ''
''ေမာ္လျမိဳင္မွာ တစ္ခါတစ္ေလ ပဲခူးမွာပါ''

''ဘယ္ေက်ာင္းမွာသီတင္းသံုးတာလဲ''

''ေမာ္လျမိဳင္မွာ မိုးမခေက်ာင္းပါဘုရား''

'' ဘယ္ဆရာေတာ္ျကီးဆီမွာလဲ''

''ဆရာေတာ္ဓမၼပါ----------၊ ငယ္ငယ္ရိွပါေသးတယ္ဘုရား၊ဆင္ျဖဴေက်ာင္းတိုက္----က်ဳိက္သလႅံဘုရားအေရွ့ဘက္'

"ေမာ္လျမိုင္ကို နွစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ ေရာက္ဖူးတယ္။ က်ဳိက္သလႅံဘုရားေတာ့ မသိဘူး။ ဘယ္နွစ္ဝါရျပီလဲ''

'နွစ္ဝါျပည့္ေတာ့မယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္အျပီးဝတ္လိုက္တာ'

''ေကာင္းပါတယ္''

''ဘာမွကို မရိွေတာ့ဘူး၊ တပည့္ေတာ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူျဖစ္ရတံုးလူျဖစ္က်ဳိးနပ္ခ်င္တယ္ ၊လူ့ဘဝတံုးက
လုပ္လို့ရတာ အစြမ္းရိွသမွ်အကုန္ တျပည္လံုးကို အက်ဳိးျပဳတယ္ဘုရား၊ အခုရဟန္းဘဝေရာက္တယ္၊
ဘုန္းဘုန္းတို့ ေရွ့ကသြား၊ တပည့္ေတာ္တို့ ေနာက္ကလိုက္၊ ဘုန္းဘုန္းတို့ ဘုရားတရားေတာ္ေတြနဲ့ တပည့္ေတာ္
လူ့ဘဝတုန္းက ျကိုးစားအားထုတ္ထားတာနဲ့ ကိုက္ညီမကိုက္ညီ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ
တပည့္ေတာ္ ဖတ္တယ္ဘုရား၊ ပုရာေဘဒသုတ္၊ အနတလကၡဏသုတ္၊ ဓမၼစျကာ၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ပထမတဲြ၊
ဒုတိယတဲြ၊ တပည့္ေတာ္ လူ့ဘဝတုန္းက အျကမ္းျဖင္း သေဘာေပါက္ထားတာ-- ဝါသနာပါလို့ဘုရား၊ ေနာက္ျပီး
လူ့ဘဝရဲ့ အဓိပါယ္ လူျဖစ္တုန္း ဘာလုပ္သင့္သလဲ၊ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အသံုးခ်ျခင္လို့
ဆရာေတာ္ဘုရားေပါင္းမ်ားစြာ တပည့္ေတာ္လိုက္ေတြ႔ပါတယ္၊ ဆရာ ေတာ္ေျဖေလ၊ ေမးခြန္းေတြ
ေမးပါမယ္။ တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ျကည့္တယ္၊ ဒီေန့ ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြ ဦးရဲထြန္း
အရင္တုန္းက ဦးခ်န္ထြန္း၊ေဒါက္တာဘေမာ္၊ သမက္ ---တပည့္ေတာ္ထက္ ၁ဝနွစ္ျကီးတယ္ဘုရား၊
အခု ၆၃ နွစ္၊ တပည့္ေတာ္ရဲ့ အသိုင္း အဝိုင္း တပည့္ေတာ္ရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ အသက္ေတြျကီးျပီးေတာ့
ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ့္ကိစၥေရာ သူမ်ားကိစၥေရာ မေက်တဲ့လူအမ်ားျကီးပဲ၊ တပည့္ေတာ္ကေတာ့
တပည့္ေတာ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္တိုင္လည္းတာဝန္ေက်ခ်င္တယ္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားတို့လုပ္ေနတာေတြ
တပည့္ေတာ ္ အရမ္းအားက်တယ၊္ တပည့္ေတာ္တို့ ပတ္၀န္းက်င ္လူ့အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေပ်ာ္ေနျကတယ၊္
အဲဒါေတြ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒုကၡေတြေရာက္ေနျကတာ ၊ တပည့္ေတာ္ လူေတြနားလည္ေအာင္
လိုက္ေဆြးေနြးတာဘုရား၊ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္မွာ ဘာအျပစ္ျဖစ္လဲဆိုေတာ့၊ ဘာဝါမွမရဘဲ သူက
ဘာေတြလုပ္မွာတံုးဆိုျပီး တပည့္ေတာ္ကို အျမင္မျကည္လင္ဘူးဘုရား၊ အဲဒါ ဆရာေတာ္ဘုရားဆီကို
တပည့္ေတာ္လာေလွ်ာက္တာပါ၊ တပည့္ေတာ္သိတာထားေတြ၊ ျကိုးစားအားထုတ္ထားတာေတြဟာ
ဆရာေတာ္ဘုရားတို့လို ဆရာေတာ္ဘုရားျကီးေတြ သိထားေအာင္လို့၊ လဲြေနလား၊ လာေလွ်ာက္တာ၊
တပည့္ေတာ္က အခုကေလးေတြကို အဓိကထားျပီး ျသကာသအဓိပါယ္ - တစ္ျကိမ္၊ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ျသကာသမသိဘူးဘုရား၊ လူျကီးေတြလည္း မသိတဲ့အတြက္ ကေလးေတြလဲ မသိဘူး၊ တပည့္ေတာ္က
ဧရာဝတီတိုင္းက ေရႊဖလားကြ်န္းကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီကေလးေတြ ရဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က သူ့ကေလးေတြတဲ့
တျခားဘာသာက သိမ္းသြင္းျခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္၊ ဟိုဘက္ ဘုရားက သိျကားလံုး ေကြ်းတယ္၊ ဒီဘက္ဘုရားက
ဘာမွလည္း မေကြ်းဘူး၊ အဲဒါဦးဇင္းျကီးကယ္ပါဦးလို့ ေျပာတယ္၊ အဲဒီတံုးကေတာ့ တပည့္ေတာ္
ရုပ္ရွင္ေလာကလူ့ဘဝတံုးက ေက်ာ္ဟိန္းဆိုတဲ့နာမည္ကို နည္းနည္းအသံုးခ်လိုက္တယ္၊ ဟာ
ေက်ာ္ဟိန္းလာေနျပီဆို သူတို့လာတယ္ တပည့္ေတာ္ ျသကာသ ရွင္းျပတယ္။ တပည့္ေတာ္ ေလ့လာရွာေဖြထားျပီး
သိသေလာက္ ျပီးေတာ့မွ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး၊ အဲဒီရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးထဲက တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ္ ဦးဝိစိတၲသာရာဘိဝံသ
သက္ေတာ္ထင္ရွားရိွစဥ္က တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ဘုရားကို သြားေလွ်ာက္တယ္၊ ဆရာေတာ္ဘုရားတို့က
နိဗၺာန္အေျကာင္း သိပ္ေျပာတယ္၊ နိဗၺာန္ဆိုတာရိွသလား ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားေရာက္ဖူးလား၊ ဘယ္နားမွာတံုး
တပည့္ေတာ္သြားခ်င္တယ္၊ လိုက္ပို့ေပးပါ၊ 'မင္းဟာ ငါတို့ဗုဒၶကိုလာတိုက္ခိုက္တာလား၊' ဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊
တပည့္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ အစစ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ဗုဒၶဘာသာအစစ္ဆိုတာ ဘာလုပ္ရတာလဲ၊ေနာက္ ကေလးေတြကို
အဲဒီကေန ကိုယ့္အေျကာင္းကို စေျပာတာ၊ သူက တပည့္ေတာ္ ဘာျပန္ေျပာတုန္းဆိုေတာ့ 'မင္းကမျမင္ဘူးတာနဲ့
မရိွဘူးေျပာရေအာင္ ရိွတာကို သိတဲ့အသိဥာဏ္ မင္းမွာဘယ္ေလာက္ရိွလို့လဲ၊' အဲဒီမွာတရားေတာ္ေတြကို
သိနားလည္ခ်င္လို့ ျကိုးစားအားထုတ္တယ္ဘုရား၊ စာဖတ္လို့ သိတာထက္ အဲဒီစာထဲမွာပါတာကို
ကိုယ္တိုင္က်င့္ျကည့္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္သိတာ၊ အဲဒါ တပည့္ေတာ္ အခု ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ
ဦးဇင္းေက်ာ္ဟိန္းဆိုျပီး လာပါဦးဗ်ာဆိုျပီး တပည့္ေတာ္ ေဆြးေနြးတာ၊ ပလႅင္ေပၚမွာထိုင္ျပီး
တရားေဟာတာမဟုတ္ဘူး၊ ေဆြးေနြးတာ၊ ဒကာတို့ ဒကာမတို့ တစ္ေန့တစ္ေန့စိတ္ဒုကၡေရာက္တဲ့အခိ်န္
စိတ္သက္သာတဲ့အခိ်န္ ဘယ္အခိ်န္ပိုမ်ားလဲ တပည့္ေတာ္က ေမးတယ္၊ စိတ္ဒုကၡေရာက္တဲ့အခိ်န္ ပိုမ်ားတယ္တဲ့၊
အဲဒါကို ဦးဇင္းေဆြးေနြးျကည့္မယ္၊ ကိုယ္စိတ္ကို ဒုကၡေပးေနတာ ကိုယ္ေတြးေနတဲ့ အေတြးေျကာင့္
မဟုတ္ဘူးလားလို့၊ မျဖစ္ေသးတာေတြစဥ္းစားတယ္၊ ျဖစ္ျပီးတာေတြျပန္မရနိုင္မွန္း သိရဲ့သားနဲ့
စဥ္းစားတယ္၊ ဒုကၡအေရာက္ခံေနတာမဟုတ္ဘူးလား၊ အခု ပစၥဳပၸန္တဲ့တဲ့မွာ ကိုယ္စိတ္ကိုထားနိုင္ရင္
သက္သာလိမ့္မယ္၊ သူတို့နားလည္နိုင္တဲ့ စကားေတြနဲ့ တရားေတြကို တပည့္ေတာ္ေဆြးေနြးပါတယ္ဘုရား။
အဓိကကေတာ့ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ကို ပစၥဳပၸန္မွာထားနိုင္ရင္သက္သာမယ္လို့ သူတို့ကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့သေဘာ။
တပည့္ေတာ္ ၄၁ နွစ္ သရုပ္ေဆာင္မႈကိုအားေပးခဲ့တဲ့ ပရိသတ္ကိုေက်းဇူးျပန္ဆပ္တယ္၊ တျခား ေတာ့ဘာမွ
မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့ ပညာဂုဏ္နဲ့ တပည့္ေတာ္အခုေလွ်ာက္တာ၊ ဘုရားစကားနဲ့ လဲြေနလား၊

- ''ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ထားတယ္ဆိုတာ ထားပံုထားနည္းေလးေကာ ေျပာေသးလား၊

''ေျပာတယ္ဘုရား၊ အဲေတာ့ ဦးဇင္းျကီးကဘယ္လိုလုပ္တံုး ဦးဇင္းျကီးကိုယ္စိတ္ကို ေစာင့္ျကည့္တယ္၊
ေစာင့္ျကည့္တဲ့အခါ ခနၶာရိွရင္ ပစၥည္း ၆ ခုကေန ကိုယ္ကို တလွည့္ျပီးတလွည့္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ကို
ဝင္တာ၊ သိမွန္းသိတာက စတယ္၊ ကို ဝင္တာ ဝင္မွန္းသိတယ္၊ သိလိုက္တဲ့အခိ်န္မွာ လက္မခံဘူး၊
ျပန္ထြက္သြားတာ သဘာဝျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မသိဘဲနဲ့ လက္ခံလိုက္တဲ့အခါမွာ သူတို့ကကိုယ့္စိတ္မွာ
ျဖစ္ခြင့္ရသြားျပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုနိွပ္စက္တာ၊ အဲေတာ့ အဲဒီအာရံု ၆ ပါးေျကာင့္ ဝင္လာတာေတြကို သတိထားျပီး
ကိုယ့္စိတ္ ကိုပစၥုပၸန္တည့္တည့္ထားနိုင္ရင္ အဲဒီအာရံုေပါင္းမ်ားစြာဟာ ကိုယ့္စိတ္ကို ........ အေလ့
အက်င့္ျဖစ္ေနတယ္၊ ဝင္လာေပမယ့္ သူဟာသူျပန္ထြက္သြားတယ္၊ အဲဒီလိုဆိုရင္ သက္သာမယ္၊
ဒါေပမယ့္ အဲဒီသက္သာ .....လုပ္နိုင္ရင္ခဏပဲ၊ ဆက္တိုက္လုပ္နိုင္ရင္ ..........ျမတ္စြာဘုရား
ေနာက္ဆံုးေဟာျကားေတာ္မူတဲ့ အပၸမာေဒနသမၸေဒထ- မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့မဆ ဆိုတဲ့စကား အဓိပၸာယ္ကို
တပည့္ေတာ္တို့က လူ့ဘဝမွာအျကာျကီး နွစ္ေပါင္း ၆၁-နွစ္ေနခဲ့တာ၊ တပည့္ေတာ္ကို အားေပးတဲ့သူေတြကလည္း
အဲဒီအသက္အတိုင္း မေမ့မေလ်ာ့မေပါ့မဆ မေမ့ျခင္းဟာ သတိပဲ၊ သတိကို အထူးတလယ္ တပည့္ေတာ္
သူတို့နားလည္ေအာင္ေျပာပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္က သတိျကီးစြာ ထားပါ၊ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ
အမွတ္တမဲ့ေနေနတဲ့စိတ္ေတြကို သတိစိတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲတာ၊ သူတို့နားလည္တယ္၊
သူတို့သေဘာေပါက္တယ္၊ အဲဒါကို ဆရာေတာ္ဘုရား ကိုေလွ်ာက္တာ၊

''ပစၥဳပၸန္ထားဆိုတာ ေျပာေတာ့ေတာ့လြယ္တာေပါ့ေနာ္၊ အာရံုကိုေတာ့
နွစ္မ်ဳိးျကည့္ရမယ္၊ အာရံုတိုင္းကို ပုတ္ထုတ္ရမွာမဟုတ္ဘူး၊''

''မွန္ပါ့ဘုရား''

''ဝင္လာတဲ့အာရံုက အာရံုေပၚမွာမူတည္ျပီးေတာ့စိတ္ျဖစ္ပံုက ၂ မ်ဳိးရိွတယ္၊ ဆိုပါေတာ့
မ်က္စိရိွလို့ ျမင္စရာေတာ့ျမင္မွာေပါ့ေနာ္၊ ျမင္စရာအာရံုသည္ ျမင္လာသည့္အာရံုသည္
လိုခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ (desirable object) ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ္အဖို့မွာေနာ္ ၊ နွစ္သက္စရာ
အာရုံျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ မႏွစ္သက္စရာ မုန္းတီးစရာ အာရုံျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဘာမွ်မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကုိယ္က၊
အာရံုရဲ့သေဘာကို ေတြေဝစရာအာရံုျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ တစ္ခုကေတာ့ လိုခ်င္စရာအာရံုနဲ့
မုန္းတီးစရာလို့၊ အာရံုနွစ္ခု ဝင္လာနိုင္တယ္၊ အဲေတာ့ ဝင္လာတဲ့အခါ ဘယ္အာရံုပဲဝင္ဝင္
အဓိကိကကေတာ့ ကိုယ္ရဲ႔အတြင္း အဇၥ်တၱက ထုိအာရုံေပၚမွာ ဆင္ျခင္သုံးသပ္တဲ႔ ေယာနိေသာမနသိကာရ
နဲ့ ၊ အေယာနိေသာ မနသိကာရ လို့နွစ္ခုရိွတယ္၊ နွစ္သက္စရာ အာရံုေလးကို ျကည့္ျပီးေတာ့ 'ဟာ
နွစ္သက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ' လို့ဆိုလို့ရိွရင္ ဒီအေတြးေျကာင့္ ေလာဘျဖစ္လာတယ္၊
မနွစ္သက္စရာအာရံုဆိုလို့ရိွရင္ 'အို မုန္းစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ အာရံုျကီးပဲ၊ ငါမျကိုက္တာျကီးပဲ'လို့
အဲဒီအာရုံေပၚမွာ အဲဒီလုိ ႏွလုံးသြင္းလိုက္မယ္ဆိုလို့ရိွရင္ ေဒါသျဖစ္လာတယ္၊ အာရံုရဲ့ သဘာဝ
အစစ္အမွန္ကို မသိလိုက္လို့ရိွရင္လဲဘဲ ေတြေဝမႈဆိုတာ ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္သနၲာန္မွာ
ဘာထူေထာင္ရမလဲဆိုလို့ရိွရင္ ဘယ္အာရံုပဲလာလာ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ထားနိုင္ဖို့ပဲ၊
အဲဒါကိုေလ့က်င့္တာပါ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ၊ ေယာနိေသာမနသိကာရထားရမယ္၊
နွစ္သက္စရာအာရံုကို ေတြ့လိုက္တဲ့အခါမွာလဲဘဲ ေလာဘမျဖစ္ေအာင္ထိန္းရမယ္ေနာ္၊
မုန္းတီးစရာအာရံု ေပၚလာရင္လည္းေဒါသမျဖစ္ ေအာင္ထိန္းပါ၊ နွစ္သက္စရာလဲမဟုတ္ဘူး၊
မုန္းတီးစရာလဲမဟုတ္ဘူး။ အာရံုရဲ့ သဘာဝကို ေတြေဝစရာ အာရံုဝင္လာလို့ရိွရင္လဲဘဲ
အာရံုရဲ့သဘာဝကိုအမွန္သိေအာင္ ျကိုးစားရမယ္၊ ေမာဟမျဖစ္ေအာင္ပါ ထိန္းပါ။ အဲဒီလို
ထိန္းလိုက္တဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုက ကမၼဌာန္းတရား အားထုတ္တာပဲ၊ ဆိုလိုတာက သတိဆိုတဲ့ဟာ
ထားလိုက္သည့္အတြက္ေျကာင့္ နွစ္သက္စရာ အာရံုကိုနွစ္သက္စရာအာရံု၊ မနွစ္သက္စရာအာရံုကို
မနွစ္သက္စရာအာရံုလို့ သတိထားတတ္လာျပီးဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေနာက္က ဆင္ျခင္ဥာဏ္ဆိုတဲ့
သမၸဇညတရား လိုက္လာတာေပါ့ေနာ္၊ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ဆိုတဲ့ သမၸဇညတရား လိုက္လာတဲ့အခါမွာ
ေကာင္းတဲ့အာရံုပဲျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းတဲ့ အာရံုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္သနၲာန္မွာ အကယ္၍ ေလာဘျဖစ္သြား
ရင္လဲ ျပန္ထိမ္းလိုက္နိုင္တယ္၊ ေျသာ္ ငါေလာဘျဖစ္သြားတယ္၊ ေဒါသျဖစ္သြားရင္လဲ
ျပန္ထိန္းလုိက္ႏုိင္တယ္၊ ေမာဟျဖစ္သြားလုိ႔ရွိရင္လဲျပန္ထိန္းလုိက္ႏုိင္တယ္၊ ဒါ႔ျပင္ ဣႆာ ၊ မစၧရိယ
ဘာညာျဖစ္ရင္လဲျပန္ထိမ္းလိုက္နိုင္တယ္။ အစမွာေတာ့မထိမ္းလိုက္နိုင္လို့ လြတ္သြားတာေတြ
အမ်ားျကီးရိွနိုင္တာေပါ့ေနာ္၊ ေနာက္တျဖည္းျဖည္းက်ေတာ့ ေလ့က်င့္ပါမ်ားတဲ့ အခါက်ေတာ့
အာရံုကိုဖမ္းထိမ္းလိုက္နိုင္ျပီ ဆိုလို့ရိွရင္ နွစ္သက္စရာအာရံုကိုလည္း နွစ္သက္မႈဆိုတဲ့
ေလာဘမျဖစ္လာေတာ့ဘူး၊ မုန္းတီးစရာ အာရံုေပၚမွာလဲ ေဒါသျဖစ္မလာေတာ့ဘူး၊
အာရံုကိုျမင္ရင္ျမင္တဲ့အဆင့္ ေလာက္မွာဘဲထားတယ္၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းနွစ္ခုကို
တားဆီးထားနိုင္တယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားက မာလုက်ပုတၲ ကိုေဟာခဲ့တာရိွတယ္၊ ဗာဟိယဒါရုစိယ
ကိုလည္း ေဟာခဲ့တာရိွတယ္၊ ဒိေဌ ဒိဌမတၲံ- ေပါ့ေလ၊ ေသခ်ာစဥ္းစား ျကည့္ရင္ စိတ္က
ျမန္လြန္းအားျကီးလို့ လူေတြဟာျမင္ျမင္ျခင္း ေလာဘျဖစ္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ေတြးလိုက္တာ၊
ျမင္တဲ့အာရံုေပၚမွာ လိုခ်င္စရာေကာင္းလိုက္တာဆိုတဲ့ အေတြးေပၚမွာ ေလာဘျဖစ္လာတာ၊
အဲဒီေနရာမွာဖမ္းထိမ္းနိုင္လိုက္ ျပီဆိုလို့ရိွရင္ ျမင္စရာအာရံုနွင့္ပတ္သက္ျပီး ေလာဘဆိုတာ
မလာေတာ့ဘ့ဘူူးး၊ ေဒါသဆိိုုတုတာလဲ မလာေတာ့ဘ့ဘူူးး၊ အဲဒီ အဆင့့္္ေ့ေရာက္ေအာင္ ေလ့က်င္႔ႏုိင္ျပီဆုိရင္ေတာ႔
ပစၥဳပၸန္ က်က်ထားတယ္လို့ ေခၚတာေပါ့ေနာ္၊ ဒါလဲပဲ ေျပာရတာေတာ့ အင္မတန္လြယ္တယ္၊ စိတ္က
အျမဲတမ္း အာရံုတစ္ခုနဲ့ ေတြတဲ့အခါ အေလ့အက်င့္ရေနတဲ့အတြက္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္ဆို ျဖစ္သြားလို့
ကိုယ္ကအျမဲတမ္း ေနာက္က်တာခ်ည္းပဲ၊ ပုထုဇဥ္ေတြအေနနဲ့အျမဲတမ္း ေနာက္က်တယ္၊
ေနာက္က်မွျပန္ထိမ္းနိုင္တယ္၊ စိတ္အစဥ္နဲ့ေျပာမယ္ဆိုရင္ လက္ဖ်စ္ တစ္တြက္အတြင္းမွာ
ကုေဋတစ္သိန္းေလာက္ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္၊ မီးစက္ဝိုင္း ဥပမာ နဲ့ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဒါဟုတ္တယ္၊
အင္မတန္လွ်င္ျမန္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဝိုင္းျကီးလို့ထင္ရတယ္၊ သို့ေသာ္ အေပၚေရာက္တဲ့အခါ
ေအာက္မွာမရွိဘူး ေသခ်ာတယ္။ အလြန္လွ်င္ျမန္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ဖမ္္းထိန္းဖုိ႔ဆုိတာ သာမန္ပုဂၢဳိလ္ေတြအဖုိ႔
အလြန္ပဲခဲ႔ယဥ္းပါတယ္၊ ျဖစ္လုိက္တာနဲ႔ ျဖစ္ျပီးသြားျပီ အကုန္လုံးဟာ လြန္သြားျပီ၊ အဲေတာ့ ပထမမွာ
သူက တပည့္ေတာ္တို့ ကိေလသာကိုဖယ္ရွားဖို့အတြက္ အဆင့္သံုးဆင့္ သတ္မွတ္ထားတယ္၊
အဆင့္သံုးဆင့္ကို က်င့္စဥ္သံုးရပ္အေနနဲ့ ျမတ္စြာဘုရား သတ္မွတ္ထားတယ္၊ ကိေလသာ
အဆင့္သံုးဆင့္ဆိုတာ ဒါ သူက သူ့သဘာဝပဲ၊ ပထမေပၚလာတဲ့ အဆင့္ေပါ့ေနာ္၊ ပထမအတြင္းထဲမွာ
ရိွိေနတဲဲ့့အ့အဆင့့္္၊့၊ အခုေခတ္ ေဆးပညာနဲဲ့့ ေျပာရင္ Positve- ေပါ့၊့၊ ေရာဂါ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။
Posibility - မျဖစ္ေသးဘူး အဲဒါက။ ျဖစ္နိုင္တဲ့ အေနအထား ရိွတဲ့အဆင့္၊ ျဖစ္လာတဲ့အဆင့္၊
မီးဆုိလုိ႔ရွိရင္ မီးျဖစ္ႏုိင္တဲ႔ အေနအထား၊ မီီးးေတာက္လာတဲဲ့့အဆင့့္္ ေတာက္ျပီး ေလာင္က္ကြ်မ္္းးတဲဲ့့အ့အဆင့့္္၊
သံုးဆင့့္္ ရွိတာေပါ႔ေနာ္၊ ကိေလသာမွာလည္းပဲ အဲဒီ Positve- လိိုုု့့ ဆိိုုတဲဲ့့ ျဖစ္ႏုိင္တဲ႔ အေနအထားရိွိွတဲဲ့့
အဆင့္ကို သူက အနုသယလို့ ေခၚတာေပါ့၊ အေျကာင္းတိုက္ဆိုင္လို့ ဘြားကနဲ့ ျဖစ္လာျပီဆိုလို့ရိွရင္
ပရိယဌာနလို့ ေခၚတယ္၊ သူက မီးေတာက္လာတဲ့အဆင့္၊ ေတာက္လာလို့ သူ့ရဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ကို
ေလာင္ကြ်မ္းတဲ့အဆင့္ကို ဒါ ဝီတိကၠမ-လို့ ေခၚတာေပါ့။ ဘယ္ကိေလသာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက
ဒီအဆင့္သံုးဆင့္နဲ့ လာတာေပါ့ေနာ္၊ အဲဒီအဆင့္သံုးဆင့္ကို ပထမအဆင့္က ေလာင္ကြ်မ္းတယ္ဆိုတဲဲ့့အဆင့့္္ကိိုု
ဘာနဲဲ့့ ဖမ္္းထိန္းရတုန္းဆိိုု ကုိယ္က်င္႔သီလန႔ဲ ဖမ္းထိန္းလုိက္တယ္။ ကုိယ္က်င္႔သီလကိိုု
ျဖည့္က်င့္ျခင္းျဖင့္ ဒီေလာင္ကြ်မ္းတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းတာ။ ဘာကို ခ်ဳပ္တည္းလဲဆိုလို့ရိွရင္
ကာယကံမႈကို ခ်ဳပ္တည္းလိုက္တယ္၊ ဝစီကံမႈကို ခ်ဳပ္တည္းလိုက္တယ္၊ အမ်ားကို
သိသိသြြားေအာင္ လုပ္တဲဲ့့အ့အဆင့့္္ေ့ေတြ အမ်ားနဲဲ့့ ပတ္သက္တဲဲ့့ အဆင့့္္ေ့ေတြက ဝစီကီကံနဲဲ့့ ကာယကံပဲ။ ဒီႏွစ္ခုဟာ
အျမင္ျဖစ္သြားျပီေပါ့ေနာ္၊ အေျပာေျပာလိုက္ျပီ၊ ဥပမာ- နွစ္သက္စရာ အာရံုဆို 'ဟာ လွလိုက္တာ'
လို့ဆိုရင္ ဝစီကံ ျဖစ္သြားျပီးေပါ့၊ လွလို့ ရဖို့ျကိုးစားလိုက္ရင္ ကာယကံ ျဖစ္သြားျပီေပါ့၊
အဲဒီအဆင့္နွစ္ဆင့္ကို ကိုယ္က်င့္သီလနဲ့ ထိန္းလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲက ဘယ္လို လိုခ်င္လိုခ်င္
လုိခ်င္တယ္လုိ႔ မေျပာမိေအာင္ လွလုိ္ကတာလုိ႔ မေျပာမိေအာင္ ဝစီကံကိိုု ထိန္းလုိက္တယ္၊ ျကိိုုးစားျခင္္းး
မျပဳမိေအာင္ ကာယကံကိုထိန္းလိုက္တယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.........